Ik heb zojuist het Ergodicity Economics handboek van @ole_b_peters doorbladerd, en het voelt al als een veel duidelijkere manier om economische rationaliteit te begrijpen. De kernidee: modelleer mensen als het maximaliseren van de gemiddelde groeisnelheid van hun rijkdom in de loop van de tijd, in plaats van een nutfunctie van rijkdom.

Hun kopvoorbeeld: een spel waarbij je rijkdom met 50% toeneemt als je kop gooit en met 40% afneemt als je munt gooit. Elke muntworp verhoogt je verwachte rijkdom. Maar als je blijft gooien, zal je rijkdom bijna zeker naar 0 naderen. (Intuïtief, W * 0.6 * 1.5 = 0.9 W.)

Hoe kan dat beide mogelijk zijn? Wanneer groei multiplicatief is (zoals dat meestal het geval is op de lange termijn), concentreert optimaliseren voor het "ensemblegemiddelde" rijkdom in zeer weinige mogelijke werelden, terwijl de anderen naar 0 gaan. (Gerelateerd: de St. Petersburg-paradox, die in het boek ook wordt besproken.)

Dat wil zeggen: de nutfunctie die leidt tot de meest consistente groei is verschillend in verschillende omgevingen. De ergodiciteitseconomie zegt dan: laten we werken met de (empirisch gevalideerde) aanname dat mensen proberen consistente groei te krijgen, niet nut. Zeer elegant!

Dat gezegd hebbende, ik ben geen econoom en heb niet echt een goed gevoel over hoe verwarrend het vakgebied van de economie eerder was over deze ideeën. Als je een sterke economische achtergrond hebt en geïnteresseerd bent in het beoordelen van het boek (zelfs kort), stuur me dan een DM met je adres en ik bestel een exemplaar voor je.

Ik zal ook herhalen dat ik het boek slechts oppervlakkig heb doorgenomen, dus eventuele fouten in de uiteenzetting zijn van mij. Ten slotte schreef Scott Garrabrant een reeks over verwante ideeën onder de titel "geometrische rationaliteit": Ik ben benieuwd wat ergodiciteitseconomen daarvan vinden!