Van de dichter, David Whyte: "Huilen kan de dichtstbijzijnde ervaring zijn die mensen hebben van een ervaring van verlichting. Want in het huilen heb je je overgegeven. Je bent in elkaar gestort. Welke controle je ook over de wereld wilde hebben, is uit je handen geglipt. Welke manier je ook wilde gebruiken om hartzeer op afstand te houden, welke manier je ook wilde gebruiken om verdriet op afstand te houden, die grenzen zijn allemaal doorbroken door het verdriet, het verlies, de persoon die je verlaat, door de diagnose die je net in het ziekenhuis hebt gekregen. Je bent eigenlijk onder deze grens gezakt, en het breekt uit elkaar door die overvloed aan emoties. De reden dat je huilt is omdat je geen lichaam hebt gebouwd dat die openbaring kan vasthouden, maar nu ben je er bijna klaar voor. Je breekt deze gecontroleerde rand die je had open. Je hebt het omringd, en het breekt daaruit. Je wordt eigenlijk groter door het huilen. Albert Camus, de Franse filosoof, zei: "Leef tot het punt van tranen." Dat is geen uitnodiging om sentimentaliteit te modelleren. Dat is een uitnodiging om alles te voelen zoveel als je het maar kunt voelen, altijd, in schoonheid en in verdriet. Verberg het niet voor jezelf. Probeer niet alleen alles te voelen. Het is omdat we bang zijn voor de gevolgen van voelen dat we het niet toestaan. (Dit is een parafrase uit mijn interview met hem)