Radość Wszyscy jesteśmy tutaj z powodu czegoś większego niż my sami. Każdy z nas zainwestował ogrom czasu, wysiłku i życiowych możliwości w to przedsięwzięcie. Poświęciliśmy chwile z rodziną i przyjaciółmi, przenieśliśmy nasze nadzieje i marzenia w nieznane i zdecydowaliśmy się pracować nad czymś, czego wynik nikt nie może w pełni przewidzieć. Ale dlaczego? Czy to tylko dla pieniędzy? Częściowo, tak—ponieważ potrzebujemy ich, aby przetrwać, aby zadbać o ludzi, których kochamy, aby czuć się bezpiecznie i dumnie. Jednak, jeśli jesteśmy szczerzy, to tylko jeden wymiar naszego zaangażowania. Pod powierzchnią kryje się coś głębszego, co nas wzywa. Ta praca reprezentuje być może najbardziej wymagającą i transformującą podróż, jaką kiedykolwiek podjęliśmy jako jednostki. Istnieje niezaprzeczalne poczucie celu w stawianiu czoła technologii, użyteczności i możliwości stworzenia oprogramowania, które, jeśli zostanie zrobione dobrze, naprawdę zmieni życie ludzi. Ta podróż jest w swojej istocie dążeniem do samorealizacji. To ścieżka, która może przynieść każdemu z nas rodzaj radości, który jest trudny do opisania, ale niemożliwy do pomylenia. Ta radość jednak nie jest nam dana. Jest wypracowana. Pojawia się nie z tego, co dają inni, ale z tego, co robimy własnymi rękami, umysłami i sercami. A między nami a tą radością stoją liczne przeszkody, które musimy stawić czoła z jasnością i odwagą. Po pierwsze, są wśród nas tacy, którzy, nawet wiedząc, że mogliby wnieść więcej, decydują się nie ciągnąć tak mocno, jak wymaga tego chwila. Musimy zidentyfikować ten wzór—nie po to, aby zawstydzać czy obwiniać, ale aby pomóc tym osobom się rozwijać. A jeśli rozwój nie nastąpi, dla dobra wszystkich musimy być gotowi się rozstać. To nie jest okrucieństwo; to szacunek dla cennego czasu i energii, które wszyscy inwestujemy. Przedłużanie niezgodności nie przynosi nikomu korzyści. Czasami najbardziej godnym czynem jest pozwolić komuś odejść wcześniej, aby mógł znaleźć swoją własną ścieżkę gdzie indziej. Po drugie, jest nasze własne odkładanie spraw na później. Czasami każdy z nas ulega temu. A jeśli pozwolimy, aby to przeważyło, za kilka lat spojrzymy wstecz z żalem. Lepsza dyscyplina—szczególnie na tym etapie życia—nie jest opcjonalna; jest krytyczna. Musimy trzymać się standardów, które odpowiadają wielkości możliwości przed nami. Wreszcie, jest sam rynek. Nawet jeśli zrobimy wszystko dobrze—pracując dwanaście godzin dziennie, budując z troską, wysyłając z pilnością—nie możemy w pełni kontrolować, jak rynek reaguje. Świat na zewnątrz porusza się szybko i gra według własnych zasad. To, co możemy kontrolować, to jak decydujemy się konkurować, które rynki ścigamy i jak odporni jesteśmy, gdy pojawiają się niepowodzenia. Praca nad tym, co przynosi nam radość, jest kosztowna. Płacimy za to czasem, uwagą, energią i częściami życia, które odkładamy na bok, aby wykonać tę pracę. Ponieważ wszyscy zdecydowaliśmy się na ten zakup, jesteśmy winni sobie—i sobie nawzajem—mądrze wydawać naszą inwestycję. Dla mnie osobiście, praca nad kierowaniem, kształtowaniem i ochroną tej radości dla wszystkich tutaj jest moim zadaniem i moją odpowiedzialnością. Nie szukam żadnego szczególnego statusu ani kamienia milowego dla siebie, chociaż te często są skutkami ubocznymi znaczącej pracy. Dla mnie „Hyperspace” może po prostu oznaczać czytanie książki i odczuwanie radości w samotności nauki—i mógłbym to robić bez końca przez dekady. Ale dla ciebie, i dla nas wszystkich jako zespołu, ta firma, ta misja i to wyzwanie reprezentują rzadką szansę na pracę nad czymś, co wymaga od nas wszystkiego, co mamy do dania. Dlatego tu jestem. Nie doświadczysz radości, jeśli unikasz głębokich wyzwań. Radość nie pochodzi z komfortu ani zadowolenia. Pochodzi z rozciągania siebie, z dążenia, z głębokiego dbania o coś niepewnego i trudnego. To właśnie „Hyperspace” zapewnia. A jeśli w pełni spotkamy ten moment, z dyscypliną, odwagą i nieustanną ciekawością, znajdziemy rodzaj radości, która sprawia, że każdy poświęcony wysiłek jest tego wart. (esej, który podzieliłem się z moim zespołem, ale także dzielę się nim tutaj z większym zespołem, który cierpliwie prowadzi węzeł przez jakiś czas)