Od poety, Davida Whyte'a: "Płacz może być najbliższym doświadczeniem, jakie ludzie mają w odniesieniu do doświadczenia oświecenia. Ponieważ w płaczu, poddałeś się. Załamałeś się. Jakakolwiek kontrola, jaką chciałeś mieć nad światem, wymknęła się z twoich rąk. Jakikolwiek sposób, w jaki chciałeś trzymać złamane serce z dala, jakikolwiek sposób, w jaki chciałeś trzymać żal z dala, te granice zostały wszystkie złamane przez żal, stratę, osobę, która cię opuszcza, przez diagnozę, którą właśnie otrzymałeś w szpitalu. W rzeczywistości opadłeś poniżej tej granicy, a ona rozpada się przez ten nadmiar emocji. Powód, dla którego płaczesz, to fakt, że nie zbudowałeś ciała, które mogłoby pomieścić to objawienie, ale teraz właśnie to zamierzasz zrobić. Otwierasz tę kontrolowaną krawędź, którą miałeś. Otoczyłeś ją, a ona wydostaje się stamtąd. W rzeczywistości stajesz się większy przez płacz. Albert Camus, francuski filozof, powiedział: "Żyj do punktu łez." To nie jest zaproszenie do modelowania sentymentalności. To zaproszenie do odczuwania wszystkiego tak mocno, jak tylko możesz to odczuwać przez cały czas, w pięknie i w smutku. Nie ukrywaj tego przed sobą. Nie próbuj tylko czuć wszystkiego. To dlatego, że boimy się konsekwencji odczuwania, że nie pozwalamy sobie na to. (To jest parafraza z mojej rozmowy z nim)