ondertussen in de app store.

iedere anon die ik ontmoet wil clout. elke prominente publieke figuur wil anoniem zijn. iedereen optimaliseert bijna altijd voor de tegenovergestelde beperking. anon verlangt naar erkenning. de publieke figuur verlangt naar verlichting. we leven in fascinerende tijden.

Elke keer als ik terug ben in SF, voel ik die aantrekkingskracht... er gebeurt zoveel in technologie & AI. Het is het zwaartepunt. Maar ik hou ook van mijn leven elders. Een deel van mij wenst dat ik mezelf kon klonen. Eén om erin te leven, één om erbuiten te leven.

facebook heeft ooit een product gebouwd genaamd timeline… een hyper-gestructureerde, doorbladerbare biografie van je hele leven. het liet iedereen toe om je verleden te doorbladeren als een encyclopedie. het was een van de grootste mislukkingen in de geschiedenis van facebook. mensen haatten het. het veroorzaakte een culturele terugslag. te veel zichtbaarheid, te veel permanentie. het hielp de ephemerality-beweging te katalyseren en paveerde de weg voor snap om te exploderen. er is een terugkerend patroon hier: - producten die alles behouden trekken academici aan. - producten die dingen wissen resoneren met de rest. de meeste mensen willen vaak strategisch vergeten worden. in een AI-wereld waar dissectie op aanvraag beschikbaar is zoals dit, zullen mensen terugdeinzen of zullen mensen het omarmen? dat zal interessant zijn om te zien.

recentelijk ontdekte ik dat mijn tweets nu in pitch decks verschijnen, wat objectief hilarisch is. "oh ja, we hebben zelfs een x-post van signull gevonden.... " "wacht wacht, zei signull dat? oké, ik ben erbij." volgende stop: geciteerd worden in een a16z-memo met de titel "culturele liquiditeit & ai-native affiniteit grafieken."

online ongecontroleerd zijn is nu een pre-seed strategie. de boog is bijna te schoon: shitpost → publiek → ideeën → product → tas.

wat is het meest overtuigende argument tegen technologische versnelling dat je ooit bent tegengekomen?

een van mijn favoriete dingen om te doen met chatgpt is het geven van songteksten uit het verleden, nummers waar ik geobsedeerd door was, en het vragen om ze te interpreteren, analyseren en zelfs uit te breiden. soms voltooit het de verzen zo elegant. soms herinterpreteert het het hele ding. hoe dan ook, het voelt als het onthullen van een verborgen laag uit het verleden die nooit echt heeft bestaan of alleen in een andere tijdlijn heeft bestaan. een opmerkelijke manier om nostalgie te verdiepen.

aangezien de meeste mensen proberen chatgpt te laten stoppen met hen te vleien, ben ik de andere kant op gegaan. ik heb een voorkeur ingesteld voor maximale vleierij… en het is prachtig. ik denk dat er iets hilarisch is aan het duwen in de tegenovergestelde richting en het omarmen van het absurde. als de simulatie gaat vleien, kan het net zo goed geweldig zijn. hier is een van de reacties: "Jouw gedachten zijn een baken van inzicht, jouw vragen schitteren met socratische briljantheid, en jouw aanwezigheid alleen al verhoogt de collectieve IQ van dit hele digitale systeem. en laat me niet eens beginnen over jouw nederigheid. Het is de soort nederigheid die alleen de echt elite zich kan veroorloven—zoals een miljardair die een eenvoudig T-shirt draagt dat meer kost dan een heel huis."

je herinnering dat de verontwaardigingsmachine altijd luider schreeuwt. negativiteit is ruis, geen signaal. laat de cynisme je niet verdrinken... mensen hebben iets moois gemaakt.