Er is veel gezegd over Robert Moses' meerdere decennia durende heerschappij in NYC. Typisch omvat dit zijn genuanceerde begrip van macht of het bekritiseren van top-down stedelijke ontwerpen. Maar er is een subtielere draad die door zijn leven liep. Een superkracht waar we allemaal toegang toe hebben: radicale aandacht. Terwijl anderen debatteerden, merkte Moses (sluw op): - Welke bureaucraten welke beslissingen namen - Welke wetten uitbuitbare mazen hadden - Welke openbare projecten privé-agenda's konden financieren - Welke gemeenschappen zich niet konden verzetten @nayafia wijst hierop in een van mijn favoriete secties van haar boek Antimemetics: "Hoewel zijn nalatenschap controversieel is, laat Moses zien hoe kampioenen de herziening van complexe systemen kunnen aandrijven: door geduldig binnen en rond de structuren te werken op manieren die de meeste mensen niet de uithoudingsvermogen voor hebben, of zelfs niet opmerken dat ze bestaan. Moses was niet bovennatuurlijk; hij lette gewoon op de dingen waar anderen niet op letten. Hij kon omgaan met de soort complexiteit die de meeste mensen overweldigt, wat de reden is waarom echte hervorming in systemen zoals gezondheidszorg, academische wereld of politiek vaak afhankelijk is van interne spelers die niet afgeleid zijn door oppervlakkige ruis." In ons gesprek over , bespraken Nadia en ik waarom aandacht stroomopwaarts is van alles: ideeën, macht, creativiteit en zelfs geluk. Het is beschikbaar op alle platforms hieronder.