Momenten van het Onbekende. 104 20 juli om 11:55 in Orlando, Florida Na het ontbijt met tante Lisa reden we een paar uur naar het noorden om haar zoon, mijn neef, Cassidy, te zien! Hij was midden in zijn werk en kon voor de lunch even naar buiten komen om kunst met ons te maken, net buiten zijn gebouw, terwijl zijn collega's door de eenrichtingsreflecterende glazen ramen keken. Hij moest terug naar zijn werk voordat zijn baas er lucht van kreeg dat we op het terrein rondhingen. We reden vier uur voor tien seconden om kunst te maken die een eeuwigheid meegaat. Er was niets om ons heen behalve de brandende hete parkeerplaats en het grijze spiegelgebouw, dus ik moest snel handelen en me aanpassen. Dat was mijn favoriete deel van onder druk staan in situaties met moeilijke verlichting, locaties of onderwerpen. Dit zijn meestal de grootste lessen wanneer er een doorbraak plaatsvindt, het is een instinct. Dus nam ik een diepe ademhaling en voelde de stroom van de wind en de focus van mijn ogen me begeleiden. Aha! Ik pakte Cassidy en plaatste hem tegen de muur naast de ramen in de koele schaduw. Ik vroeg hem om omhoog naar God te kijken en te bidden. Hij kwam uit een religieuze familie, dus het was natuurlijk voor hem, en hij zag er ook goed uit terwijl hij het deed. Ik zweer het, hij had een mannelijke model kunnen zijn als hij niet voor sportteams werkte ter ondersteuning van de kinderen. We omhelsden elkaar om afscheid te nemen en beloofden dat hij ons snel in New York zou bezoeken. Hij rende terug het gebouw in en wij reden weg om Ethan's vriend in Cape May te bezoeken. Cassidy is als een broer voor mij en een van mijn dichtste familieleden, aangezien we maar een paar jaar uit elkaar zijn. Ik zie hem meestal eens in de paar jaar. Elke keer dat ik hem zie, wordt hij meer een knappe man en lijkt hij altijd te zijn geëvolueerd naar de volgende fase van een professionele gewichtheffer. Hij bezoekt me vaak in de stad om een honkbalwedstrijd bij te wonen. Wanneer hij dat doet, kunnen we wat quality time doorbrengen met cruisen door de stad en kan ik hem coole delen van de stad laten zien, zoals een goede neef hoort te doen! Familie voelt anders aan wanneer je ze bij een kunstproject betrekt. Het is als een relikwie dat de tijd en verbinding overstijgt. Het voelt als het doordrenken van liefde in een kristal om met de wereld te delen. Het licht van iemand van wie je de aanwezigheid en het leven waardeert om met de wereld te delen. Een manier van eerbetoon door ambacht en zorgvuldige aandacht. Het overbrengen van emotie en empathie van de dankbaarheid om hetzelfde DNA te delen en het bloed voort te brengen in nieuwe generaties. Familie is heilig. En dit is mijn gift aan de wortels van de boom en de bladeren die blijven groeien voorbij onze levens. Bewijs van het verleden dat in de tijd heeft bestaan. Om te zien wie, en waar, op welk moment. Bewust van het moment dat in het heden is gecreëerd, blij om terug te kijken naar het verleden, zorgend voor de toekomst om te zien en te leren.