"Mijn mening hierover is dat de VN zelf in oorlog is met Israël." Eens. De VN heeft elk gevoel van balans verloren. Ze zijn bedwelmd door een diep anti-Israël-agenda en voeren een informatie-/juridische en diplomatieke oorlog tegen Israël, aangewakkerd door degenen die zijn vernietiging willen.

Lama, een Palestijnse, smeekt Israël om haar uit Gaza te halen: "Ik voel me walgend over wat er op 7 oktober is gebeurd. Maar hier wonen betekent niet dat ik steun geef aan wat er is gebeurd. Ik ben niet jouw vijand. Ik zal elke regel volgen. Elke voorwaarde." Ik zal ervoor zorgen dat de Israëlische regering dit ziet.

Waarom werd zijn restaurantvideo van Instagram verwijderd zonder de mogelijkheid om in beroep te gaan? Hij vermoedt dat het kwam door het enorme aantal klachten. Denk je dat een van de klachten terecht was?

Een brief van de Joden van Kyiv in de 10e eeuw of zo, bewaard in de Cairo Genizah, bewijst dat Kyiv in de 10e-11e eeuw al een multi-etnische, wereldwijd verbonden stad was, voordat Moskou bestond.

De diepgang van deze man zijn kennis van de middeleeuwse Joodse cultuur, en middeleeuws Hebreeuws enz., is verbazingwekkend:

Ja, misschien wel zijn belangrijkste video.

Nooit meer, ooit! #tsjechoslowakije Cartoon door: Herbert Block, Washington Post (1968)

Wat wijze woorden over het hedendaagse internet:

Te dichtbij voor comfort bij de sombere waarheid.

*Een maand voor haar 95e verjaardag schreef Patricia Routledge iets dat nog steeds zachtjes weerklinkt:* **“Ik word aanstaande maandag 95. In mijn jongere jaren was ik vaak vervuld van zorgen — zorgen dat ik niet goed genoeg was, dat niemand me opnieuw zou casten, dat ik niet zou voldoen aan de verwachtingen van mijn moeder. Maar deze dagen beginnen in vrede en eindigen in dankbaarheid.”** Mijn leven nam pas echt vorm in mijn veertiger jaren. Ik had gestaag gewerkt — op provinciale podia, in radiostukken, in West End-producties — maar ik voelde me vaak verloren, alsof ik op zoek was naar een thuis binnenin mezelf dat ik nog niet had gevonden. Op 50 accepteerde ik een televisie rol die velen later met mij zouden associëren — Hyacinth Bucket, van Keeping Up Appearances. Ik dacht dat het een kleine rol in een kleine serie zou zijn. Ik had nooit kunnen bedenken dat het me in de huiskamers en harten van mensen over de hele wereld zou brengen. En eerlijk gezegd, die rol leerde me mijn eigen eigenaardigheden te accepteren. Het genas iets in mij. Op 60 begon ik Italiaans te leren — niet voor werk, maar zodat ik opera kon zingen in de oorspronkelijke taal. Ik leerde ook hoe ik alleen kon leven zonder me eenzaam te voelen. Elke avond las ik poëzie hardop voor, niet om mijn uitspraak te perfectioneren, maar om mijn ziel te kalmeren. Op 70 keerde ik terug naar het Shakespeareaanse podium — iets waarvan ik ooit geloofde dat ik er te oud voor was. Maar deze keer had ik niets te bewijzen. Ik stond op die planken met stilte, en het publiek voelde dat. Ik was niet langer aan het optreden. Ik was gewoon aan het zijn. Op 80 begon ik met aquarelschilderen. Ik schilderde bloemen uit mijn tuin, oude hoeden uit mijn jeugd, en gezichten die ik me herinnerde van de London Underground. Elk schilderij was een stille herinnering die zichtbaar werd. Nu, op 95, schrijf ik brieven met de hand. Ik leer roggebrood bakken. Ik adem elke ochtend nog steeds diep in. Ik hou nog steeds van lachen — hoewel ik niet meer probeer iemand aan het lachen te maken. Ik hou meer dan ooit van de stilte. **Ik schrijf dit om je iets eenvoudigs te vertellen:** **Ouder worden is niet het sluitstuk. Het kan het meest exquisite hoofdstuk zijn — als je jezelf weer laat bloeien.** Laat deze jaren die voor je liggen je *schatjaren* zijn. Je hoeft niet beroemd te zijn. Je hoeft niet perfect te zijn. Je hoeft alleen maar volledig aanwezig te zijn — voor het leven dat nog steeds van jou is. *Met liefde en zachtheid,* — Patricia Routledge