*Een maand voor haar 95e verjaardag schreef Patricia Routledge iets dat nog steeds zachtjes weerklinkt:* **“Ik word aanstaande maandag 95. In mijn jongere jaren was ik vaak vervuld van zorgen — zorgen dat ik niet goed genoeg was, dat niemand me opnieuw zou casten, dat ik niet zou voldoen aan de verwachtingen van mijn moeder. Maar deze dagen beginnen in vrede en eindigen in dankbaarheid.”** Mijn leven nam pas echt vorm in mijn veertiger jaren. Ik had gestaag gewerkt — op provinciale podia, in radiostukken, in West End-producties — maar ik voelde me vaak verloren, alsof ik op zoek was naar een thuis binnenin mezelf dat ik nog niet had gevonden. Op 50 accepteerde ik een televisie rol die velen later met mij zouden associëren — Hyacinth Bucket, van Keeping Up Appearances. Ik dacht dat het een kleine rol in een kleine serie zou zijn. Ik had nooit kunnen bedenken dat het me in de huiskamers en harten van mensen over de hele wereld zou brengen. En eerlijk gezegd, die rol leerde me mijn eigen eigenaardigheden te accepteren. Het genas iets in mij. Op 60 begon ik Italiaans te leren — niet voor werk, maar zodat ik opera kon zingen in de oorspronkelijke taal. Ik leerde ook hoe ik alleen kon leven zonder me eenzaam te voelen. Elke avond las ik poëzie hardop voor, niet om mijn uitspraak te perfectioneren, maar om mijn ziel te kalmeren. Op 70 keerde ik terug naar het Shakespeareaanse podium — iets waarvan ik ooit geloofde dat ik er te oud voor was. Maar deze keer had ik niets te bewijzen. Ik stond op die planken met stilte, en het publiek voelde dat. Ik was niet langer aan het optreden. Ik was gewoon aan het zijn. Op 80 begon ik met aquarelschilderen. Ik schilderde bloemen uit mijn tuin, oude hoeden uit mijn jeugd, en gezichten die ik me herinnerde van de London Underground. Elk schilderij was een stille herinnering die zichtbaar werd. Nu, op 95, schrijf ik brieven met de hand. Ik leer roggebrood bakken. Ik adem elke ochtend nog steeds diep in. Ik hou nog steeds van lachen — hoewel ik niet meer probeer iemand aan het lachen te maken. Ik hou meer dan ooit van de stilte. **Ik schrijf dit om je iets eenvoudigs te vertellen:** **Ouder worden is niet het sluitstuk. Het kan het meest exquisite hoofdstuk zijn — als je jezelf weer laat bloeien.** Laat deze jaren die voor je liggen je *schatjaren* zijn. Je hoeft niet beroemd te zijn. Je hoeft niet perfect te zijn. Je hoeft alleen maar volledig aanwezig te zijn — voor het leven dat nog steeds van jou is. *Met liefde en zachtheid,* — Patricia Routledge