Mensen moeten stoppen met het maken van ondoordachte vergelijkingen tussen stablecoins en de "vrije bankperiode" van de jaren 1830. In de vrije bankperiode konden lokale banken biljetten uitgeven in verre gebieden van de Verenigde Staten. Ze kwamen in de problemen toen de biljetten werden gedekt door zwakke onderpanden, zoals laagwaardige spoorwegobligaties en afgelegen grondobligaties. Het systeem was drastisch inefficiënt, deels omdat inwisselingen vereisten dat je fysiek terug moest naar de lokale bank. Dit betekende dat sommige biljetten tegen hoge kortingen werden verhandeld, afhankelijk van hun afstand van het uitgiftepunt, en handelaren moesten enorme boeken met referentieprijzen bijhouden voor duizenden niet-gestandaardiseerde individuele biljetten. Geen van deze dingen is van toepassing op stablecoins. In de Genius Act zijn er strikte limieten op de activa die ze aanhouden, inwisselingen kunnen dagelijks vanuit elke locatie worden gedaan, en stablecoinprijzen zullen op beurzen verhandeld worden, wat directe converteerbaarheid en prijsontdekking mogelijk maakt. Door de staat gereguleerde stablecoins zijn beperkt in omvang ($10 miljard cap), wat betekent dat ze een verdwijnend percentage van de markt zullen zijn, en zijn over het algemeen onderworpen aan dezelfde activa-houdings- en inwisselingsbepalingen als de federaal gereguleerde stablecoins die meer dan 95% van de markt zullen uitmaken. Ik hou van analogieën. Ze kunnen nuttig zijn om dingen te begrijpen. Maar ze moeten redelijk zijn. Vergelijkingen met de vrije bankperiode - die 188 jaar geleden begon, toen brieven te paard werden vervoerd en Samuel Morse nog aan de telegraaf in het laboratorium werkte - zijn niet redelijk.