Op 18-jarige leeftijd kreeg ik een kijkje achter de schermen van hoe het duurste huis van Canada werd ontworpen en gebouwd - de Lake Huron Residence van Hariri Pontarini Architects, waar ik een zomer stage liep. Het huis is insane. Het is 26.000 vierkante voet groot en heeft een verborgen lift die door de klif naar een Bond-stijl tunnel leidt, recht naar het strandpaviljoen. Maar het waren de obsessieve details die me versteld deden staan: Een enkel stuk gelamineerd glas van 15m x 3m, verzonden naar de oever van het meer vanuit Duitsland - het grootste dat ooit in een huis is geïnstalleerd. Op maat gemaakte bronzen raamkozijnen, gecombineerd met bijpassende bronzen leuningen die zo goed zijn gelast dat je de naden niet kon vinden. Een handgemaakte, golf geïnspireerde cederplafond door een lokale kunstenaar. Deurgrepen subtiel verlicht door verborgen LED's 's nachts (het wordt daar heel donker). Op maat gesneden stenen doppen voor onderhoudstoegang tot de beveiligingscamera's. Elk inch was tot in de perfectie vervaardigd. Tienduizenden uren ontwerp- en ingenieurswerk zijn in slechts één buitengewoon huis gestoken. Ik verliet het geïnspireerd, maar ook onrustig: al deze briljante ideeën en details, deze knowhow en ambacht, slechts één keer gebruikt en daarna nooit meer herhaald. Is dat niet jammer? Het voelde als een verspilling van briljantheid. Waarom kon architectuur zo doordacht niet iets zijn dat veel meer mensen konden ervaren? Die frustratie was een van de vonken achter Cover.