Medep ouders kunnen zich wel identificeren met dit soort berichten die misschien een beetje zwaar zijn.. Er is iets bijna ondraaglijks aan de combinatie van een bijna 3-jarige die de grappigste, meest bizarre dingen doet, alles leert en je aan het lachen maakt in het proces, en je dubbelgevouwen van het lachen bent, volledig aanwezig in het moment, en tegelijkertijd is er deze stille pijn onder alles: Omdat je weet dat het tijdelijk is. Je weet dat het in real time verdwijnt. En wat het nog bitterder maakt, is dat ze het zich zelfs niet zullen herinneren. Maar jij wel. Het is een pijnlijk scherp detail en voelt in real time als een droom waarvan je weet dat je er niet meer in kunt terugkeren, hoe graag je dat ook wilt.