Mijn comfortzone deze dagen zijn wolken en licht. En toch wordt het nooit makkelijker om ze te schilderen. Een kunstenaar zijn is een constante balansact. Creëren, posten, twijfelen. Zoals ik dit nu om 9 uur post omdat ik weet dat alles later de betrokkenheid doodt. De momentum bouwt op, maar elke post voelt als een vraag. Zal dit de post zijn die de reeks doorbreekt? Een kunstenaar zijn betekent eindeloos aanpassen. Alles uitzoeken, behalve je kunst. Zelfs de dingen die je het beste kent kunnen nog steeds door je handen glippen als mist. Waar heb jij moeite mee?