Het is mogelijk dat het hele universum "werkt" als een zwart gat computer, hier is waarom: Als iets met dezelfde massa als het universum een zwart gat was, zou de gebeurtenishorizon een straal van 14 miljard lichtjaar hebben - wat we observeren over ons eigen universum. Zwarte gaten zijn ook de meest computationeel dichte mogelijke objecten, omdat ze de limiet vertegenwoordigen van hoeveel informatie je in een eindig volume kunt proppen. Dit staat bekend als de Bekenstein-grens, wat eigenlijk een uitspraak is over de maximale mogelijke entropie, maar het blijkt dat de thermodynamische entropie van een fysiek systeem hetzelfde is als de Shannon-entropie van de informatie die nodig is om dat systeem te beschrijven. Oké, het blijkt dus dat zwarte gaten de beste mogelijke computers zijn en ons universum de juiste massa en grootte heeft om een zwart gat te zijn. Hoe worden de berekeningen uitgevoerd? Eerst, I/O voor zwarte gat computers: Wanneer je iets in een zwart gat laat vallen, terwijl het naar de gebeurtenishorizon valt, verwijdt de zwaartekracht de tijd zodanig dat alle kwantummechanische fenomenen bevroren lijken voor een buitenstaander, en de complete kwantummechanische beschrijving van het object, d.w.z. de informatie-inhoud, wordt afgedrukt op de gebeurtenishorizon. Dat is je invoer. Tegelijkertijd verdampt het zwarte gat langzaam via Hawking-straling - er is een constante achtergrondfluctuatie in de energie-inhoud van de ruimte die je kunt beschouwen als een "kwantumschuim", of als paren van materie- en antimateriedeeltjes die in bestaan komen en elkaar vernietigen. Aan de scherpe grens van de gebeurtenishorizon wordt een lid van het deeltje-antideeltje paar gevangen en valt in het zwarte gat, terwijl de andere naar de ruimte straalt. Dat is je uitvoer. Deze twee fenomenen zijn verbonden door hoe de zwaartekrachtinvloed van materie die in het zwarte gat valt subtiel de lokale vorm van de gebeurtenishorizon-grens vervormt, wat van invloed is op hoe de Hawking-straling wordt uitgezonden. Oké, dus je kunt communiceren met een BH-CPU door dingen erin te laten vallen en te kijken naar de uitgezonden straling. Wat gebeurt er binnenin? Er zijn twee dingen om te overwegen: De eerste is dat het via het Holografische Principe in feite mogelijk is om een complexe driedimensionale configuratie van atomen, moleculen en energie perfect te reconstrueren door informatie die is gecodeerd op een begrenzend volume. De tweede is dat je niet noodzakelijkerwijs een "punt" van oneindige dichtheid binnenin een zwart gat krijgt - in de Einstein–Cartan–Sciama–Kibble-theorie van zwaartekracht, die een beperking op een kenmerk van de ruimtetijd versoepelt die rekening houdt met de kwantummechanische eigenschap van intrinsieke spin. Terwijl de materie steeds meer samengedrukt wordt, groeit een spin-spin afstotingskracht om de zwaartekrachtcollaps tegen te gaan en de materie bereikt een eindige kritische dichtheid waarop het terugkaatst en uitbreidt, waardoor de andere kant van een Einstein-Rosen brugwormgat naar een uitbreidend universum ontstaat. Oké, dus je krijgt een uitbreidend universum zoals het universum waarin we ons bevinden, waar de 3D-fysieke processen binnenin kunnen worden weergegeven door informatie die is gecodeerd op het omringende oppervlak, zodat de rand van onze Hubble-volume de gebeurtenishorizon van het zwarte gat is. Tot nu toe klinkt het goed. Wat doet de berekening? Het blijkt dat "berekenen" is wat er gebeurt wanneer fysieke systemen "hun ding doen" - wanneer twee atomen aan elkaar binden, wanneer moleculen reageren, wanneer een cellulaire organel een eiwit produceert, wanneer een dier immuniteit ontwikkelt tegen een ziekte - al deze fysieke processen zijn van de aard van het transformeren van informatie, d.w.z. de fysieke configuratie van dingen, volgens een of andere toestandsmachine of transformatormatrix of Hamilton-operator - een set regels bepaalt wat er gebeurt met de volgende klokcyclus. En er zijn waarschijnlijk klokcycli en ondeelbare bits - een implicatie van het Holografische Principe is dat de interne ruimtetijd niet oneindig deelbaar is, anders zou het een onbeperkte hoeveelheid informatie vereisen om te beschrijven. En inderdaad is er een "kleinste" duur en lengte.