Możliwe, że cały wszechświat "działa" jako komputer czarnej dziury, oto dlaczego: Jeśli coś o tej samej masie co wszechświat byłoby czarną dziurą, horyzont zdarzeń miałby promień 14 miliardów lat świetlnych - co obserwujemy w naszym własnym wszechświecie. Czarne dziury są również najbardziej gęstymi obiektami obliczeniowymi, ponieważ reprezentują limit tego, ile informacji można zapakować w skończoną objętość. Jest to znane jako granica Bekensteina, która jest w rzeczywistości stwierdzeniem o maksymalnej możliwej entropii, ale okazuje się, że entropia termodynamiczna fizycznego systemu jest taka sama jak entropia Shannona informacji potrzebnej do opisania tego systemu. Dobrze, więc zdarza się, że czarne dziury są najlepszymi możliwymi komputerami, a nasz wszechświat ma odpowiednią masę i rozmiar, aby być czarną dziurą. Jak odbywają się obliczenia? Po pierwsze, I/O dla komputerów czarnych dziur: Kiedy wrzucasz coś do czarnej dziury, gdy opada w kierunku horyzontu zdarzeń, siła grawitacji rozciąga czas w taki sposób, że wszystkie zjawiska kwantowe stają się zamrożone dla zewnętrznego obserwatora, a pełny kwantowy opis obiektu, tzn. jego zawartość informacyjna, zostaje odciśnięta na horyzoncie zdarzeń. To jest twój input. W tym samym czasie czarna dziura powoli paruje poprzez promieniowanie Hawkinga - istnieje stała fluktuacja tła w zawartości energii przestrzeni, którą można myśleć jako "kwantową pianę", lub jako pary cząstek materii i antymaterii pojawiające się i anihilujące nawzajem. Na ostrym brzegu horyzontu zdarzeń, jeden członek pary cząstka-antycząstka jest chwytany i opada do czarnej dziury, a drugi promieniuje w przestrzeń. To jest twój output. Te dwa zjawiska są połączone przez to, jak grawitacyjny wpływ materii opadającej do czarnej dziury subtelnie odkształca lokalny kształt granicy horyzontu zdarzeń, co wpływa na to, jak promieniowanie Hawkinga jest emitowane. Dobrze, więc możesz interfejsować z CPU BH, wrzucając rzeczy i obserwując emitowane promieniowanie. Co się dzieje w środku? Są dwie rzeczy do rozważenia: Pierwsza to to, że zgodnie z zasadą holograficzną, możliwe jest w rzeczywistości doskonałe odtworzenie złożonej trójwymiarowej konfiguracji atomów, cząsteczek i energii przez informacje zakodowane na objętości granicznej. Druga to to, że niekoniecznie otrzymujesz "punkt" nieskończonej gęstości wewnątrz czarnej dziury - w teorii grawitacji Einsteina–Cartana–Sciama–Kibble'a, która luzuje ograniczenie na cechę czasoprzestrzeni, która uwzględnia kwantową właściwość wewnętrznego spinu. W miarę jak materia kompresuje się coraz bardziej, siła odpychania spin-spin rośnie, aby przeciwdziałać zapadaniu grawitacyjnemu, a materia osiąga skończoną krytyczną gęstość, w której odbija się i rozszerza, tworząc drugą stronę mostu Einsteina-Rosena do rozszerzającego się wszechświata. Dobrze, więc otrzymujesz rozszerzający się wszechświat, jak ten, w którym żyjemy, gdzie procesy fizyczne 3D wewnątrz mogą być reprezentowane przez informacje zakodowane na powierzchni otaczającej, tak że krawędź naszej objętości Hubble'a jest horyzontem zdarzeń czarnej dziury. Brzmi dobrze jak dotąd. Co oblicza? Okazuje się, że "obliczenia" to to, co się dzieje, gdy systemy fizyczne "robią swoje" - gdy dwa atomy łączą się, gdy cząsteczki reagują, gdy organella komórkowa produkuje białko, gdy zwierzę rozwija odporność na chorobę - wszystkie te procesy fizyczne mają charakter przekształcania informacji, tzn. fizycznej konfiguracji rzeczy, zgodnie z jakąś maszyną stanów lub macierzą transformacji lub operatorem Hamiltona - jakiś zestaw reguł określa, co się dzieje w następnym cyklu zegara. I prawdopodobnie istnieją cykle zegara i niepodzielne bity - implikacją zasady holograficznej jest to, że wewnętrzna czasoprzestrzeń nie jest nieskończono podzielna, w przeciwnym razie zajmie to nieograniczoną ilość informacji do opisania. I rzeczywiście istnieje "najmniejszy" czas i długość.