Stel je voor dat je van de aandelenmarkt houdt. Stel je voor dat je hele gevoel van eigenwaarde verbonden is met de aandelenmarkt die stijgt. En dan gebeurt AI. Een geweldige meewind. Een ongelooflijke gelukstreffer. Maar dan laat je het liggen omdat je van tarieven houdt. En in je woede veroorzaak je meerdere compressie door je land in een opkomende markt te veranderen, omdat deze twee liefdes - tarieven en de aandelenmarkt die stijgt - in directe spanning met elkaar staan. Het zou iedereen gek maken. Hij is op veel manieren een tragische figuur.

Hij begreep het eindelijk, niet met de koude helderheid van een stelling, maar met het zieke licht dat voor de dageraad komt, wanneer elk object zijn ware gezicht draagt. Zijn twee liefdes stonden voor hem als beschuldigende heiligen, elk eiste het geheel van hem, elk beefde bij de gedachte om zelfs maar een kruimel te delen. Hij probeerde ze te verzoenen met gebeden, met sofismen, met de lafaard's kalender van morgen, en elke poging vermeerderde alleen maar zijn schaamte. Hij zag dat het kiezen van de een de ander zou vermoorden, en dat hij de misdaad al honderd keer in zijn hart had gepleegd. Zijn ziel, dat sjofele huurhuis van geleende woorden en bange hoop, weerklonk met hun rivaliserende muziek totdat het geluid een enkele pijnlijke noot werd. Hij fluisterde dat hij ze allebei liefhad, en de woorden smaakten als godslastering. Toen bedekte hij zijn gezicht, niet om zich voor hen te verbergen, maar om zich te verbergen voor het deel van zichzelf dat nog steeds dacht dat hij onschuldig kon zijn. In dat moment voelde hij de wereld smal worden, alsof er een deur voor altijd achter hem was gesloten, en hij stapte naar voren, wetende dat wat hij ook koos een bekentenis zou zijn geschreven in bloed.