Lewica nie ma pojęcia, jakiego potwora stworzyła z mężczyznami z pokolenia Z. Absolutnie nie ma pojęcia. Ci chłopcy spędzili swoje formacyjne lata, nawigując przez bezprecedensowy eksperyment społeczny—lockdowny COVID; sesje walki z DEI; zaimki, mikroagresje, uznania ziemi, sprawiedliwość intersekcjonalna—i jako demografia po prostu pękli. Przestali bać się anulowania, zdali sobie sprawę, że czarne znaki na punktach kredytowych w mediach społecznościowych nie pozostawiają trwałych plam, i zaczęli przyjmować—zamiast bezskutecznie próbować bronić się przed—oskarżeniami o bycie złoczyńcą, które znosili od młodego wieku. To jest całkowicie reakcyjny ruch przeciwko systemowi politycznemu—więcej, przeciwko kulturze jako całości—który, słusznie czy niesłusznie, postrzegają jako poświęcony ich osłabieniu. System, który, ich zdaniem, nie tworzy nic wartościowego, daje im niewielkie możliwości, celebruje to, co brzydkie i przeciętne, i profanuje to, co święte. Z ognia tego pieca wyłania się najbardziej prawicowe pokolenie, jakie kiedykolwiek widziałem. A z niepohamowanych grupowych czatów dzisiejszych wyłaniają się legislatorzy i kongresmeni jutra. Lewica nie ma pojęcia, co zrobiła, i nie może sobie wyobrazić, jakie będą drugorzędne i trzeciorzędne skutki tego.