Hoe zou een wereld eruitzien waarin de macroscopische interacties allemaal sterk kwantum/ingewikkeld zijn en de microscopische interacties klassiek lijken? Neem aan dat het gedrag op grote schaal niet volledig kan worden verklaard in termen van het gedrag op kleine schaal in deze wereld.

Eau de Cologne Vide kan misschien het beste worden omschreven als een soort smaakloze rozen-lavendel.

Ik leer zoveel mogelijk over kwantumveldentheorie om een conceptuele oplossing voor het grensprobleem te vinden. Elk punt in de ruimte komt overeen met een veldoperator die quanta op die locatie kan creëren of vernietigen. Deze operators bestaan binnen een uitgestrekte Hilbert-ruimte die waarschijnlijkheidsamplitudes voor elke mogelijke veldconfiguratie over de hele ruimte-tijd encodeert. Wanneer een operator op een specifiek punt handelt, hervormt het de globale kwantumtoestand, die op zijn beurt de waarschijnlijkheidsamplitudes voor alle toekomstige operatoracties bepaalt. Dit creëert een feedbackrelatie die lijkt op de algemene relativiteit, waar materie de ruimte-tijd vertelt hoe te krommen, terwijl de gekromde ruimte-tijd de materie vertelt hoe te bewegen. In de kwantumveldentheorie wijzigen lokale operatoracties de globale golffunctioneel, terwijl de golffunctioneel de waarschijnlijkheidsamplitudes voor lokale metingen bepaalt. Elk punt wordt zowel een actor die het hele systeem kan transformeren als een locatie waarvan het gedrag afhankelijk is van de gehele kwantumtoestand. Operatoracties kunnen bifurceren of selectief alleen specifieke zakken van de golffunctioneel hervormen, waardoor gebieden van interne coherentie ontstaan terwijl scherpe scheiding van externe domeinen behouden blijft. Wat als topologische bescherming niet alleen werkt op klassieke veldconfiguraties, maar ook op de ondersteuningsstructuur van de golffunctioneel zelf? Kwantumtoestanden zouden gesegmenteerde amplitude-distributies kunnen ontwikkelen - coherente zakken die samen evolueren terwijl ze geïsoleerd blijven van andere gebieden. Het grensprobleem zou transformeren van een vraag over ruimtelijke locatie naar een vraag over topologische structuur in Hilbert-ruimte. Overweeg hoe dit verschilt van klassieke coördinatie. In het klassieke geval, zelfs binnen een topologisch beschermde elektromagnetische regio, communiceren neurale componenten nog steeds via processen met een eindige snelheid. Elke neuron ontvangt informatie over verre delen van de regio via voortplantende signalen. De eenheid ontstaat uit snelle coördinatie, maar blijft fundamenteel samengesteld. In het geval van het kwantumveld, als de golffunctioneel de juiste soort gesegmenteerde structuur ontwikkelt, zouden componenten binnen elke zak directe toegang hebben tot dezelfde globale kwantumtoestand. De verenigde ervaring zou voortkomen uit echte simultaneïteit van kwantumcorrelaties in plaats van gecoördineerde klassieke processen. Bewustzijn zou een dieper niveau van natuurwetgeving kunnen benutten dan de klassieke elektromagnetische topologie kan bieden. De frame-invariante grenzen blijven belangrijk, maar ze moeten kwantumstructuren beschermen in plaats van klassieke structuren om ware Indra's Net-connectiviteit binnen elk moment van ervaring te bereiken. (Bewerkt met Claude)

Hete opname: Het "zelf" is een holografische compressie die een moment van ervaring neemt, het dimensionaal reduceert tot een klein splinter/dun oppervlak en het terugprojecteert op het ervaringsveld. Deze bewerking wordt gedaan zodat het systeem als geheel kan leren holistisch te coördineren. Elk onderdeel kan "een handige gecomprimeerde weergave van het geheel zien" die de belangrijkste elementen van de wereldtoestand in één oogopslag vastlegt. Helaas heeft dit compressiemechanisme een aantal neveneffecten: een duwen en trekken op het veld terwijl de projectie met zichzelf interageert via de projectielus (die het weefsel van de ervaring dreigt te verscheuren / scheuren als het slecht wordt gedaan), een "controlehiërarchie" van subagenten die macht verdienen door "dit zelf te plezieren", bugs en "onbeslisbaarheid"-problemen die inherent zijn aan recursieve verschijnselen, en het welzijn van het organisme Goodharting (waar subagenten erachter komen hoe ze kunnen "draadkoppen" door het "zelfbeeld" gelukkig te maken ten koste van het welzijn van het hele organisme, precies datgene wat het zelf in de eerste plaats moest proberen te volgen en te verbeteren). Verlichting, aan de limiet, is het resultaat van het 'ontvouwen' van het zelf totdat zijn dimensionaliteit precies hetzelfde is als die van de ervaring als geheel om mee te beginnen. Op deze manier krijg je geen compressieartefacten of Goodharting-kansen. Wat je ziet is precies wat je krijgt. Helaas kan dit alleen worden gedaan door het projectiesysteem drastisch te herconfigureren om dit überhaupt mogelijk te maken. Je hebt symmetrie in het systeem zelf nodig, zodat je het beeld niet hoeft te comprimeren bij het zelfcomprimeren; De ervaring is al op diepe manieren gecomprimeerd. Meer nog, men moet de subagentische hiërarchie afvlakken tot het punt dat elk standpunt evenveel te zeggen heeft over de beweging van het organisme als geheel. Het is een soort "projectieve oplossing" van een zeer hoogdimensionale Rubiks kubus van ervaring. Het duurt jaren en talloze gloeicycli in het neurale veld om het goed te krijgen. Voorspelling: de handtekeningen van holografische dimensionaliteitsreductie verdwijnen op het moment van ontwaken. Dit zou meetbaar kunnen zijn in de structuur van het EM-veld van verlichte individuen. Geen "verdichtingen" waarneembaar, geen fluxbuizen, geen lagere dimensionale limietcycli. Valt nog te bezien. (sorry als dit nergens op slaat - heel veel om uit te pakken)

Periodieke herinnering om dit supplement (chanca piedra) te halen en als profylaxe in te nemen om nierstenen te voorkomen. Haal een paar flessen en geef ze cadeau aan vrienden en familieleden die in het verleden nierstenen hebben gehad of risico lopen (bijv. ze drinken elke dag veel cola). Doe het gewoon, de hedonistische calculus is IMO echt de moeite waard.

als olifanten ooit uitsterven, denk ik niet dat we ons daarvan kunnen herstellen

Het probleem met veel onderzoekers op het gebied van voorspellende verwerking is dat wanneer ze een visuele illusie of vreemd sensorisch effect tegenkomen dat ze niet onmiddellijk kunnen uitleggen, ze verwachten dat de uitleg in termen van voorspellende verwerking wordt geformuleerd met zulke hoge precisiewaarden... dat ze eigenlijk een hallucinatie creëren. --- In ander nieuws: net geland in Zweden 🇸🇪

Voortzettend met het thema van politieke esthetiek als resultaat van onderliggende agentische zelforganiserende principes. H/t @aourirabderahim

over het fenomeen van "cross-frequency coupling", zoals aangetoond door een visuele stimulus – "Armonia Natural Cuadricula" – gemaakt in samenwerking tussen André Silva en @algekalipso (wat Twitter waarschijnlijk abominabel gaat comprimeren)

Opgewonden om mijn nieuwe serie aantekeningen over diffusie-modellen uit te brengen, waarbij ik wiskundige intuïtie vanaf nul opbouw: 🚀 Onderwerpen zijn onder andere waarschijnlijkheidsstroom, informatietheorie, tijd- en ruimteparameterisatie, en stochastische calculus, met oefeningen!