De situatie met onroerend goed is in wezen een moderne vorm van gevangenisstraf en slavernij. Jonge gezinnen hebben het moeilijk door de hoge kosten van huisvesting, die grotendeels worden aangedreven door bestemmingsplannen en onzinnige regelgeving. Je kunt mijlen en mijlen landbouwgrond bezitten, maar ze laten je niet eens een klein huis of een camper plaatsen, waardoor jonge mensen gedwongen worden om in een stad te wonen, huur te betalen of leningen af te sluiten om een appartement te kopen dat 50 jaar zal duren om terug te betalen. Als ze in het proces ziek worden, staat het hele gezin op straat. En je kunt vergeten een schattige appartement in het centrum van een grote stad te bezitten; die worden allemaal opgekocht door bedrijven die elke laatste cent eruit halen. Het resultaat is een artisanale koffie en toast die je 25 dollar kost, geserveerd door een persoon met een ongedefinieerd geslacht, omdat rechtlijnige en nuchtere mensen de steden verlaten. Geen van dit is duurzaam. En eerlijk gezegd, de enige manier om ons financieel te beschermen tegen deze treinramp is om crypto, goud en één stuk onroerend goed te bezitten dat je thuis kunt noemen.