Het leven vereist voortdurende transformatie, misschien in elke fase. Ongeveer in de winterochtend van mijn 18e jaar, in drie minuten, vergezeld door het gezang van de vogels en de zonneschijn. In die paar minuten waarin mijn brein vastliep, onderging ik mijn eerste transformatie. Dat was mijn grootste dieptepunt in mijn jeugd, het ging om leven en overleven, en ook om de toekomst. Er is geen wonderlijk verhaal, het zijn gewoon een paar minuten. Ik transformeerde van een pessimistische, zelfs wereldhatende jongere, naar een optimistische, positieve jongere die niet bang is voor moeilijkheden. Vanaf dat moment in de daaropvolgende jaren, leek ik nooit meer iets op te geven. Ik verlaagde mijn verwachtingen om dingen te doen, en bleef volhouden en doorzetten in het gezicht van moeilijkheden, hoewel ik misschien niet altijd succesvol was, maar ik faalde ook niet volledig. Deze staat ondersteunde me in weer een "reïncarnatie." Nu, bijna op de drempel van de volgende achttien jaar, is er misschien weer een kans op transformatie? Misschien kan ik zeggen dat ik al geleidelijk aan aan het transformeren ben? Haha, wie weet?