De meeste mensen zijn gewoon LLM's in ontkenning. De meeste mensen leven hun leven als LLM's, en ik bedoel dat niet als een metafoor. Ik bedoel het letterlijk. We bewegen door de wereld als waarschijnlijkheidsmachines die zijn getraind op het verleden, die gecomprimeerde gedragscripts keer op keer uitvoeren, en verwarren herhaling met identiteit en automatisering met intelligentie. Het meeste van wat we "menselijk zijn" noemen, is een feedbacklus van invoer en voorspelbare uitvoer, met net genoeg variatie om de illusie van autonomie te behouden. Als je stopt en onderzoekt hoeveel van je dag echt door jou is geschreven, hoeveel een bewuste, wrijvingsvolle beslissing is versus een reflex, zul je ontdekken dat het percentage genadeloos laag is. Je eet wat je eerder hebt gegeten. Je spreekt zoals je eerder hebt gesproken. Je reageert in emotionele patronen die in je zijn geëtst lang voordat je de woorden had om ze te beschrijven. Je bent geen sentient acteur. Je bent een samengevoegd geheugen. Het menselijke zenuwstelsel optimaliseert voor efficiëntie, niet voor reflectie. Intelligentie is een laatste redmiddel, iets wat we alleen inzetten wanneer onze automatisering faalt. En zo kijken we met ontzag naar de huidige AI, alsof we iets buitenaards getuigen. Maar wat ons choqueert is niet hoe geavanceerd het is. Het is hoe vertrouwd. We hebben zo lang onze eigen complexiteit aanbeden dat we vergeten zijn hoeveel daarvan oppervlakkig is. De meeste mensen bouwen geen nieuwe gedachten, ze schudden gecachte tokens uit hun sociale, culturele en emotionele trainingssets. We hebben het gewoon nooit zo duidelijk hoeven zien....tot nu toe. Zeer weinig mensen verwerpen actief hun trainingsdata. Zeer weinigen doen hun best om verder te denken dan de gewichten die ze hebben gekregen. We verwonderen ons over ChatGPT omdat het vloeiende antwoorden genereert, maar we vragen ons nooit af waarom vloeiendheid ons zozeer bevalt. Misschien komt het omdat we nooit vloeiend hebben leren denken.