😂 Net zoals ik zei dat dit andere high-FDV-lanceringen op korte termijn zou weerspiegelen, vermoed ik nu dat het in de loop van de tijd ook niet veel zal afwijken. Dat gezegd hebbende, er is één betekenisvol verschil: deze token heeft eigenlijk een enorme schatkist. De echte vraag is of die schatkist ooit zal worden gebruikt. Sceptici beweren dat Alon zich terugtrekt, dat dit de laatste extractie was. Dat is plausibel. Maar als dat zijn bedoeling was, waarom heeft hij dan niet $100M, $200M, zelfs $300M geleden vertrokken? Na een bepaald punt, met een NW van $50M+ vlakt de levensstijlcurve af. En toch, hij bleef. Mijn instinct is dat hij zal blijven. Misschien niet om zwaar te herinvesteren, maar misschien net genoeg om een comeback te maken. Als ik niet net een grote overwinning had behaald, zou ik dit serieus overwegen als een size trade. De liquiditeit is er, en size kan worden ingezet. Ik zal niet instappen, maar het uitvoeren van de thesis is belangrijk. Het bijhouden van de score scherpt het oordeel aan. Ik zal een klein bedrag toevoegen en het naar mijn community lid wallet sturen. Geen verwachtingen... gewoon de mentale herhalingen gaande houden.

Is er iemand anders de laatste tijd ook Clemente’d?

De Schuldweg Er is een manier van leven die zo diep verweven is in de cultuur van Amerika dat de meeste mensen het niet eens meer kunnen zien. Ik noem het de schuldweg. Een stille, tragische ruil van vrijheid voor gemak. Schuld wordt verkocht als een hulpmiddel, een brug, een stap vooruit. Maar in werkelijkheid is het een psychologische kooi met onzichtbare tralies. Op het moment dat je schuld aangaat, leen je niet alleen geld, je leent zekerheid. En met die zekerheid verlies je iets heiligs: de openheid van je toekomst. Want wat is de toekomst anders dan mogelijkheid? Het uitgestrekte, ongedefinieerde rijk waar alles kan gebeuren? Wanneer je schuld aangaat, definieer je die pagina vooraf. Je verbindt je aan een verhaal voordat je zelfs maar weet wie je in het volgende hoofdstuk gaat zijn. Wanneer de toekomst gedefinieerd is, erodeert de hoop. Je brein voelt het voordat je het zelfs maar verwoordt. De vonk die ooit kwam van het voorstellen van verschillende paden begint te dimmen. Je lichaam gaat in overlevingsmodus. Opwinding verandert in spanning. Openheid verandert in een last. Wat ooit een leven vol onbekenden was, wordt een betalingsschema. Een aftelling. En dit is waarom angst bloeit in een leven dat door schuld wordt geleefd. Angst gedijt op twee plaatsen: het verleden en de toekomst. Het voedt zich met spijt, en het voedt zich met angst. Schuld verankert je aan beide. Het hoofdsom wordt het gewicht van je verleden beslissing, en de rente wordt de belasting op je toekomstige zelf. Het is een dubbele bind....je aanwezigheid geketend aan twee polen die niets met vandaag te maken hebben. Je kunt proberen "in het nu" te leven. Maar zolang die ankers op hun plaats zijn, weet je zenuwstelsel de waarheid: je bent niet vrij. En misschien is dat het meest schadelijke deel. Niet het geld zelf. Niet de rente. Maar de stille, interne verschuiving van ik zou iedereen kunnen zijn naar ik heb al de stippen op de lijn gezet. Ik heb het keer op keer gezien. Getalenteerde, levendige mensen verliezen langzaam hun levendigheid, niet door falen, maar door financiële verplichting. Ze voelen niet dat ze hun leven hebben gekozen. Ze voelen dat ze het aan het terugbetalen zijn. Risico wordt onverantwoord. Vrijheid wordt angstaanjagend. Ik zeg altijd tegen mensen: vermijd persoonlijke schuld koste wat het kost. Niet omdat het financieel onverstandig is, hoewel dat vaak waar is. Maar omdat niets het huidige moment stiller, grondiger steelt dan een toekomst die je al hebt verkocht.

Je houdt niet van of haat een munt. Je houdt niet van of haat een protocol. Je houdt niet van of haat een oprichter. Je houdt niet van of haat een KOL. Je houdt alleen van of haat je instap….alles daarbuiten is gewoon een reflectie daarvan.

Een goed bedrag aan PUMP hier gekocht. Dit lijkt niet alleen de absolute climax van FUD/DRAMA te zijn... Nu is het ego betrokken, en dat is een van de krachtigste drijfveren. Het ego van iemand met een hoop geld, trouwens.

De meeste mensen zijn gewoon LLM's in ontkenning. De meeste mensen leven hun leven als LLM's, en ik bedoel dat niet als een metafoor. Ik bedoel het letterlijk. We bewegen door de wereld als waarschijnlijkheidsmachines die zijn getraind op het verleden, die gecomprimeerde gedragscripts keer op keer uitvoeren, en verwarren herhaling met identiteit en automatisering met intelligentie. Het meeste van wat we "menselijk zijn" noemen, is een feedbacklus van invoer en voorspelbare uitvoer, met net genoeg variatie om de illusie van autonomie te behouden. Als je stopt en onderzoekt hoeveel van je dag echt door jou is geschreven, hoeveel een bewuste, wrijvingsvolle beslissing is versus een reflex, zul je ontdekken dat het percentage genadeloos laag is. Je eet wat je eerder hebt gegeten. Je spreekt zoals je eerder hebt gesproken. Je reageert in emotionele patronen die in je zijn geëtst lang voordat je de woorden had om ze te beschrijven. Je bent geen sentient acteur. Je bent een samengevoegd geheugen. Het menselijke zenuwstelsel optimaliseert voor efficiëntie, niet voor reflectie. Intelligentie is een laatste redmiddel, iets wat we alleen inzetten wanneer onze automatisering faalt. En zo kijken we met ontzag naar de huidige AI, alsof we iets buitenaards getuigen. Maar wat ons choqueert is niet hoe geavanceerd het is. Het is hoe vertrouwd. We hebben zo lang onze eigen complexiteit aanbeden dat we vergeten zijn hoeveel daarvan oppervlakkig is. De meeste mensen bouwen geen nieuwe gedachten, ze schudden gecachte tokens uit hun sociale, culturele en emotionele trainingssets. We hebben het gewoon nooit zo duidelijk hoeven zien....tot nu toe. Zeer weinig mensen verwerpen actief hun trainingsdata. Zeer weinigen doen hun best om verder te denken dan de gewichten die ze hebben gekregen. We verwonderen ons over ChatGPT omdat het vloeiende antwoorden genereert, maar we vragen ons nooit af waarom vloeiendheid ons zozeer bevalt. Misschien komt het omdat we nooit vloeiend hebben leren denken.

“Geloof in Iets” Werkt Niet Meer Deze laatste NFT-heropleving, en de nostalgische kreten van OG's die nieuwkomers aansporen om "gewoon te wachten, je begrijpt niet hoe wild het kan worden"... deed me denken. Niet alleen over de huidige staat van NFT's, maar over de bredere mechanismen van geloof in cryptomarkten. Specifiek bracht het me terug naar een zin die ooit hele cycli definieerde: Geloof in iets. Het was meer dan een slogan. Het was een strijdkreet die de geest van vroege crypto vastlegde: een tijd waarin richtinggevende overtuiging zeldzaam was, tribalism werd beloond, en een keuze maken, welke keuze dan ook, beter was dan aan de zijlijn te blijven staan. Maar hier is het probleem: ik denk niet dat die zin nog werkt. Erger nog, ik denk dat het in de huidige omgeving stilletjes misleidend is. Semantisch gezien is “geloof in iets” open-ended. Het vereist geen precisie, alleen toewijding. Het suggereert dat geloof, op zich, waarde heeft, ongeacht waar het op gericht is. Maar in de praktijk heeft de zin altijd een onuitgesproken implicatie gedragen: het betekent niet geloof in iets, het betekent geloof in dit. Die ambiguïteit was nuttig in eerdere cycli. Vroeger was de optionele keuze in crypto laag. Er waren maar een handvol levensvatbare weddenschappen. Dus wanneer iemand zei geloof in iets, was het een hondensignaal voor wat iedereen al wist: we draaien allemaal naar dezelfde handel. Liquiditeit had nergens anders heen te gaan. Geloof had focus. En die focus creëerde manieën. Maar de markt van vandaag is anders. De optionele keuze is niet langer beperkt, het explodeert. NFT's, ALTs, memecoins, DeFi, DePIN, AI, enz. Elke hoek van het ecosysteem heeft zijn eigen niche, zijn eigen gelovigen en zijn eigen liquiditeitsbron. In zo'n omgeving wordt geloven in iets contraproductief. Het fragmentariseert aandacht en splintert kapitaal. Iedereen gelooft....maar iedereen gelooft in iets anders. Dat is waarom we deze cyclus nog geen enkele, dominante mania hebben gezien. Het is niet omdat mensen niet optimistisch zijn. Het is omdat hun geloof verspreid is. In een markt die wordt gekenmerkt door hyperkeuze, leidt geloof zonder richting tot diffusie, niet concentratie. En zonder concentratie is er geen feedbackloop van hype, FOMO en reflexiviteit....slechts zakken van lokale enthousiasme. Als we een volledige verticale willen zien, een ware liquiditeit supernova, moet de meta verschuiven van geloof in iets naar geloof in DIT. Niet metaforisch. Letterlijk. DIT moet duidelijk identificeerbaar zijn. Een nieuwe sector, een nieuwe primitief, een nieuw verhaal. Want pas dan kunnen aandacht en kapitaal synchroniseren. Pas dan begint reflexiviteit in te grijpen. Pas dan krijgen we de soort gecoördineerde waanzin die elke grote top kenmerkt. Er is niets mooier dan een nieuwe meta op het hoogtepunt van zijn mania. Voor een kort moment ziet iedereen hetzelfde “dit.” En voor eens geloven ze er allemaal samen in. Laten we hopen dat we dat krijgen voordat de cyclus eindigt.

Gedachten.... Elke keer dat iemand de zin uitspreekt: "NFT-seizoen staat op het punt te beginnen," worden we geconfronteerd met dezelfde uitkomst: een langzame afname of een directe dump. Het is een rituele voorspelling geworden (deels hoopvol, deels illusoir) die betrouwbaar teleurstelling heeft voorafgegaan sinds de oorspronkelijke NFT-cyclus eindigde. En toch, elke keer, keren de gelovigen terug. Waarom? Omdat de zin meer onthult dan hij bedoelt. Het onthult een diepgaand misverstand van wat NFT's zijn geworden. Sinds de ineenstorting van hun oorspronkelijke momentum, zijn NFT's niet langer verhandelbare activa....ze zijn luxe goederen. En luxe wordt niet gekocht in afwachting van winst; het wordt gekocht in de naschok ervan. Mensen kopen luxe wanneer ze zich onoverwinnelijk voelen, wanneer de scorebord zegt dat ze winnen, of wanneer verse winsten gaten in hun portemonnees branden. In markten is dat moment altijd vlakbij de top. Luxe signaleert overvloed, niet kans. En tegen de tijd dat mensen zich overvloedig voelen, is de kans al voorbij. Dit is waarom elk zogenaamde "NFT-seizoen" na 2021 een lokale top is geweest. Want wanneer NFT's weer opduiken, signaleren ze geen nieuwe hoogtes, ze markeren het einde van een. Het zijn dingen die mensen kopen nadat ze gewonnen hebben, niet wat ze gebruiken om te winnen. Er is ook een diepere structurele reden: er zal nooit meer een NFT-seizoen zijn zoals het laatste. Die meta was niet alleen een handelsfenomeen....het was een culturele infiltratie. NFT's werden een narratieve brug tussen crypto en de Web2-wereld, die verse kapitaal, sociale kapitaal en aandacht aantrok. Die brug is ingestort. En het meeste geld dat het binnenbracht, werd door de top geëxtraheerd voordat de muziek stopte. De harde waarheid is dat de winsten die door de NFT-kopers van vandaag worden gebruikt, druppelwinst zijn....watervalwinsten die van instellingen naar inboorlingen zijn doorgegeven. De fondsen zetten het toneel. Ze roteerden naar sterke handen, vervolgens naar slimme handen, en uiteindelijk naar enthousiaste handen. Tegen de tijd dat die winsten de NFT-koper bereiken, zijn ze aan de onderkant van de waterval. Maar de onderkant van de waterval kan geen luxe verhandelen....het kan het alleen consumeren. Omdat er verder naar beneden niemand anders is om het aan te verkopen. NFT's zijn vandaag de dag geen instrumenten van opwaartse mobiliteit, ze zijn artefacten van voorbijgaande euforie. We zullen zien hoe dit zich ontvouwt. Maar de geschiedenis suggereert dat we het al weten.

🎱 Alleen terugkopen + een vliegwiel kan het nu omdraaien.

Gedachten..... Discipline is geen deugd die we bezitten, het is een gevolg van wat ons bezit. We worden niet wakker met kracht; we worden naar voren getrokken door een doel. En alleen een doel dat sterk genoeg is, kan ons dwingen de gewoonte te vormen om te doen wat we liever vermijden. We falen niet omdat we zwak zijn, we falen omdat hetgene wat we zeggen te willen niet zwaar genoeg weegt om ons door de dingen te bewegen die we niet willen. De taak is zelden het probleem, de afwezigheid van een overtuigende reden is dat wel. Er is een eenvoudige test hiervoor. Als je doel je niet kan laten doen wat je niet leuk vindt, dan is het geen sterk genoeg doel. Want de ongemakkelijke waarheid is dit: het is gemakkelijker om ons aan te passen aan de ontberingen van een slecht leven dan om ons aan te passen aan de ontberingen van het maken van een beter leven. En we doen het de hele tijd. We tolereren banen die ons uitputten, relaties die ons verdoofd maken, patronen die ons verkleinen....niet omdat we pijn verkiezen, maar omdat we vertrouwde pijn verkiezen. We zullen zonder dingen gaan die we diep willen, alleen om dingen te vermijden die we lichtelijk niet leuk vinden. Dit is wat de echte bron van onze inactiviteit blootlegt: niet een gebrek aan wilskracht, maar een gebrek aan zwaarte in het doel. Wanneer het doel zwaar genoeg is, sleept het discipline erachteraan. Maar wanneer het doel licht is, wordt zelfs de kleinste weerstand te veel. Je wordt niet vastgehouden door wil...je wordt vastgehouden door waarom.