Ik ben net uit Eddington gekomen, ongelooflijk donker, best interessant. Ik moet het nog verwerken, maar mijn eerste reactie is dat het scherpzinnig is als een afbeelding van de ontmannelijking van de witte Amerikaanse man in het bijzonder. Er is een gegeneraliseerde epistemologische ontkoppeling die elke gemiddelde recht-door-zee man vanuit elke richting lijkt te verdoemen—Joe's geestelijk zieke vrouw die hem verlaat voor de jonge cultleider, zijn verstikkende schoonmoeder die haar per ongeluk in die richting duwt, de volstrekte onmogelijkheid om een ondergefinancierde sheriff te zijn in een stervende stad waar de kinderen (en buitenlands geld) technologisch versnellen, maar niets anders kan bijbenen. De manier waarop Joe's authentieke drang om zijn stad en gezin te verbeteren gevangen wordt door de strategische noodzaak om een social media-spel te spelen dat zowel onder hem als boven zijn hoofd is. Hem erin zien zinken... Zo donker, maar pijnlijk echt in veel kleine details, ongemakkelijk zelfs. Het is allemaal erg overladen met hedendaagse signifiers, maar deze overbelasting maakt het echt zo dichtbij de huid. Ik vond het leuk hoe gek en intens het was, hoewel ik denk dat het waarschijnlijk over het algemeen vreselijk lelijk was, en ik denk dat het heel slecht zal verouderen. Over 50 jaar vermoed ik dat het geen zin zal hebben en onkijkbaar zal zijn.