Właśnie wyszedłem z Eddington, niesamowicie ciemno, całkiem interesujące. Muszę to przetrawić, ale moją pierwszą reakcją jest to, że jest to przenikliwy obraz kastracji białego amerykańskiego mężczyzny w szczególności. Istnieje ogólne epistemologiczne odłączenie, które w pewien sposób skazuje każdego przeciętnego prostolinijnego mężczyznę z każdej strony — żona Joe, chora psychicznie, zostawia go dla młodego lidera kultu, jego dusząca teściowa, która przypadkowo go w to wciąga, całkowita niemożność bycia niedofinansowanym szeryfem w umierającym miasteczku, gdzie dzieci (i zewnętrzne pieniądze) technologicznie przyspieszają, ale nic innego nie nadąża. Sposób, w jaki autentyczna chęć Joe, by naprawić swoje miasteczko i rodzinę, zostaje uwięziona przez strategiczną konieczność grania w grę w mediach społecznościowych, która jest jednocześnie poniżej niego i ponad jego możliwości. Obserwowanie, jak w to wpada... Tak ciemno, ale boleśnie prawdziwe w wielu drobnych szczegółach, wręcz nieprzyjemnie. To wszystko jest bardzo przeciążone współczesnymi znakami, ale to przeciążenie naprawdę sprawia, że to uderza tak blisko kości. Podobało mi się, jak szalone i intensywne to było, chociaż myślę, że ogólnie było to przerażająco brzydkie i sądzę, że z biegiem lat będzie się bardzo źle starzeć. Za 50 lat podejrzewam, że nie będzie miało sensu i będzie nie do oglądania.