Toen ik 12 was, had ik een vreselijk ongeluk, viel uit een boom, brak mijn nek en rug. Het herstel was vreselijk en langdurig. Jaren van zowel fysieke als mentale therapie. Mijn vader overleed terwijl ik in mijn 4e jaar van herstel was en ik kon nog steeds niet lopen. Ik gaf bijna op. Ik keek naar de fles pillen naast me, reikte ernaar en greep ze vast. Ik herinner me dat mijn handen trilden. Ik kon het niet doen. Snel vooruit, ik ben er nog steeds. Nog steeds sterk. Nog steeds bezig met het opbouwen van een beter leven. Zoals met de regen, is er ook zon. Het leven is geweldig omdat er altijd dingen zijn die je verrassen en op de een of andere manier de donkerste momenten overtreffen. Een van die geweldige dingen gebeurde vandaag met mij. Ik wilde een enorme shoutout geven aan zowel @rasmr_eth als @orangie voor het doen van deze stream. Toen ik deze post op mijn feed zag verschijnen, gaf het me de kracht om voor het eerst in 15 jaar op te staan, mijn hele desktopcomputer te pakken en het uit mijn verdomde derde verdieping raam te gooien.