Die dag kreeg ik 4.000 volgers op Twitter. Sommige mensen begonnen me te vragen waarom ik elke dag postte. "Probeer je een merk op te bouwen?" "Ben je op zoek naar aandacht?" "Ga je nu een cursus verkopen?" Ik had niet veel antwoorden. Ik zei gewoon… "Ik had gewoon zin om te tweeten" Dus ik bleef tweeten. Ik tweetete toen ik wakker werd. Ik tweetete voor het slapengaan. Soms wist ik zelfs niet waar ik over tweetete—markten, memes, crypto, dingen die helemaal geen zin maakten. Mensen begonnen me te volgen. Eén werd tien. Tien werd honderd. Het volgende wat ik wist, had ik vierduizend kleine plaatjes van vreemden die naar me glimlachten. Sommigen noemden me “ondergewaardeerd” Een kerel zei zelfs: “Je verdient veel meer volgers” Nou, dat was aardig. Er was één keer dat ik viraal ging. Ik bedoelde het zelfs niet. Ik zei gewoon iets wat ik grappig vond, en ineens retweeten iedereen en hun neef het. Zelfs dat ene grote account met een aap als profielfoto. Hoe dan ook, ik weet niet waar deze weg naartoe gaat. Maar zolang jullie met me blijven meelopen, denk ik dat ik blijf tweeten. Want zoals mijn mama altijd zei— "Het leven is als een Twitter-feed… je weet nooit wat je als volgende gaat vinden."