Ik herinner me dat ik dit gedrag voor het eerst tegenkwam aan Stanford in de vroege jaren '90. Mensen zouden naar een gesprek lopen en zich erbij voegen, zeggen dat ze zich gekwetst voelden door iets, en dan terug naar je staren, in de verwachting dat er iets zou gebeuren. Misschien naïef, begreep ik niet waarom iemand zich zou bekommeren om het feit dat een andere persoon zich gekwetst voelde, dus het gedrag verwarde me. Ze zouden dan naar een ander gesprek gaan en hetzelfde doen. Ze ontvingen vaak excuses, wat leek te zijn wat ze wilden bereiken. Maar deze mensen droegen zelden iets bij aan gesprekken of de gemeenschap, dus na verloop van tijd leerde ik ze te vermijden.