DApp Store | Web3 Hub voor evenementen en spelletjes

We zijn live met Seizoen Twee van de Intrepid Ocean!

De Intrepid Ocean heeft me in vier jaar tijd door vierentwintig landen en gebieden geleid. Seizoen Eén ging over afgelegen isolatie — mijn gezin en ik vast op zee toen de wereld stilviel. Seizoen Twee gaat over onze terugkeer, niet naar een plek die we hadden verlaten, maar naar geheel nieuwe plaatsen. Naar nieuwe energie. De serie richt zich exclusief op de reis langs de oostkust van Amerika en terug. Zeilend door de moerassen van Virginia, in de mistige wateren van Cape Cod, en omhoog naar de rotsachtige kusten van Maine. Naar de lichten van Boston, de chaos en grandeur van New York, en dan het binnenland in langs de Potomac, helemaal naar de hoofdstad. Het land was vol geluid. De oceaan bleef stil. En in dat contrast stuitten we op iets waar we ons niet eens van bewust waren dat we ernaar zochten. Intrepid Ocean Serie Twee ⛵️🇺🇸 - Dinsdag 29e om 13:00 ET - @SuperRare

De Intrepid Ocean-serie is gefilmd over vier jaar zeilen met mijn gezin op een 40ft zeilboot door vierentwintig landen en gebieden.

Seizoen één ging over remote isolatie - mijn gezin en ik vast op zee toen de wereld stilviel.

Seizoen twee gaat over onze terugkeer, niet naar een plek die we hadden verlaten, maar naar geheel nieuwe plaatsen. Naar nieuwe energie. De serie richt zich uitsluitend op de reis langs de oostkust van Amerika en terug. Zeilend door de moerassen van de Carolinas en Virginia, in de mistige wateren van Cape Cod, en omhoog naar de rotsachtige kusten van Maine. Naar de lichten van Boston, de chaos en grandeur van New York, en dan het binnenland in langs de Potomac, helemaal naar de hoofdstad.

Geen Terugkeer - De zee was kalm, onnatuurlijk kalm. Een rolwolk verscheen in de verte—grijs, scherp en eindeloos. We waren tussen Cape Cod en Maine, bijna aan het einde van een reis die vele maanden geleden begon ver in het zuiden van de Cariben, in Aruba, net voor de kust van Venezuela. Ik rende naar buiten om deze foto te maken voordat ik in de weer ging om de zeilen naar beneden te halen. Wanneer je kiest voor een leven op zee, moet je situaties zoals deze accepteren. Zodra je daarbuiten bent, is er geen terugkeer. Alles wat je kunt doen is je voorbereiden op wat komen gaat.

Vrijheid - We zeilden de East River af vanuit Long Island Sound, door de draaiende stroom van Hell Gate, onder de overspanning van de Brooklyn Bridge, en rond de zuidelijke punt van Manhattan. De stad verhief zich om ons heen in al zijn grandeur - staal, glas, chaos. Die nacht lagen we voor anker onder het Vrijheidsbeeld. De lucht gloeide van kunstlicht, en de stad pulste achter haar. We waren de enige boot in de ankerplaats. Alleen in de stilte, met acht miljoen mensen op de achtergrond, voelde het alsof we een pauze hadden gevonden midden in alles - een klein stukje stilte op een plek die nooit stopt met bewegen.

Blackwater - We bewegen langzaam door de doorgang, het water donker en glad als olie terwijl we proberen verborgen obstakels onder het oppervlak te vermijden. Bomen rijzen aan beide zijden, kale, bleke stammen die in stilte staan met hun wortels diep in de modder gezonken. Iets achter ons liggen de kust, de wind, de wereld, maar hier is het alleen water en bomen, een plek die weinig vraagt, alleen dat je stilletjes doorgaat. De foto toont onze vrienden die vooruit glijden op een van de blackwater rivieren van North Carolina, waar het water zwart stroomt door tannines die vrijkomen uit verrotte plantaardige materie in de moerassen stroomopwaarts.

Geesten van de Potomac - We kwamen langzaam binnen, de rivier breed en stil, met mist die van de oevers opstijgt en de mast die door de stilte snijdt. De Potomac stroomde diep en donker onder ons. De ijzige lucht beet in onze huid. Aan beide zijden was het land vol geschiedenis—oude strijdlijnen, oude namen, dingen die lang begraven zijn maar nooit helemaal verdwenen. De kinderen zochten naar prehistorische haaientanden fossielen op de oevers. We passeerden bruggen en hoogspanningslijnen, langs gebroken kades en stille bomen terwijl we op weg waren naar de hoofdstad van de republiek.

Race Rock - Gebouwd in 1878, rijst de Race Rock Lighthouse op waar botsende stromingen de rand van Long Island Sound bewaken, een stuk dat al lang wordt gekenmerkt door scheepswrakken en moeizaam verdiende doorgangen. Tegen 1837 waren al acht schepen verloren gegaan in evenveel jaren op het Race Rock Reef, wat de noodzaak van een leidend licht onderstreept. We passeerden het op een grijze dag, alleen op het water, de stenen toren verweerd maar nog steeds waakzaam na al die jaren.

Boston Gold - Boston heeft een lang geheugen. De haven heeft clipper-schepen en koude oorlogen gezien, kabeljauw-vloten en kolonisten. Die nacht hield het ons ook vast, net aan de rand van de stad, terwijl het laatste licht alles in goud veranderde.

Cape Cod Bay - We glipten bij het eerste licht door het Cape Cod-kanaal en gingen noordwaarts naar Maine. Het water lag bijna stil, als een vel van lichtblauw glas. Na wat uren leek, begon de mist eindelijk op te trekken, en zonlicht viel op het oppervlak, zich verspreidend in lange, heldere linten.

Noordelijke Kalmte - Een rustig moment terwijl de zon ondergaat, verankerd achter de Goslings in Casco Bay, Maine. Het licht op het water was zacht en laag, en de zee was vlak geworden met het stilstaande tij. De soort stilte die je niet op het land vindt. Alleen de zee, het vervagende licht.

Het Grote Dismal Swamp - Het water was donker en vlak. Bomen sloten aan beide zijden in met de late herfstvuur. We bewogen langzaam, de motor laag en constant voor het geval we ondergedompelde stammen zouden raken. Dit was het Grote Dismal Swamp. Mannen hadden hier ooit verborgen gezeten—vluchtelingen, strijders, degenen die wilden verdwijnen. Hier werd moonshine gemaakt. Het was nu stil, maar niet leeg. Je kon het verleden voelen dat door de bomen naar binnen drukte. Drie dagen door het moeras. We zeiden niet veel. Keken gewoon naar de manier waarop het licht het water raakte en probeerden de boot in het midden te houden.

Sentinel - Zeilen in Maine is een beetje als zeilen in het duister. De mist is dik, en je gebruikt voornamelijk radar, waardoor je op het laatste moment moet afwijken om de miljoenen kreeftenpotten te vermijden. Het eerste wat we zagen na dagen van zeilen was de vuurtoren op Ram Island Ledge. Het kwam uit de mist tevoorschijn als een geest - plotseling, solide, en precies waar het moest zijn.

Lowcountry - We spookten langs een smalle getijdenkreek in de laaglanden van South Carolina, het riet buigend met elke zucht wind. Urenlang zagen we geen andere boot, alleen de lange schaduw van de mast die over het moeras gleed, een bewegend teken op een landschap dat anders leek te willen blijven zoals het is.

Geluidloos - We drijven door een stilte van bleekgroen water en halfgevormde mist in Cape Cod Bay, onze witte zeil is het enige solide in een wereld die aan de randen zacht is geworden. Er is geen kustlijn, geen horizon; alleen een stille uitgestrektheid waar kleur, diepte en afstand in één vervagen. De romp laat bijna geen spoor achter, en zelfs de wind voelt gedempt aan. De stilte is oorverdovend. Het lijkt alsof we buiten de tijd zelf zijn gegleden, een kleine, heldere zekerheid die drijft in een eindeloze stilte.

Beschikbaar voor 0,69 op @SuperRare. Aanbiedingen van 0,5 worden geaccepteerd voor houders van Seizoen 1 en houders van de Full Set Intrepid Ocean Edition.