Net als velen in mijn generatie, verafschuwde ik vroeger mensen en voelde ik me hopeloos over de toekomst. Het boek "The Beginning of Infinity" heeft me op zichzelf omgevormd tot een optimist. Het deed me mensen en het universum op een totaal andere manier zien. Hier zijn enkele van de belangrijkste inzichten: "Als iets is toegestaan door de wetten van de natuurkunde, dan is het enige dat het technologisch mogelijk maken kan, het niet weten hoe." De wetten van de natuurkunde als de enige harde grens voor wat kan worden bereikt door menselijke vindingrijkheid is een super krachtige staat om in te bestaan. "Een probleemloze staat is een staat zonder creatieve gedachten. Een andere naam is de dood." Veel mensen romantiseren een eerdere of toekomstige versie van de aarde die vrij is van problemen. Realiserend dat er nooit zo'n staat is geweest of zal zijn - tenzij we allemaal dood zijn - is verlichtend. Het laat zien dat we niet door een uitzonderlijk uitdagend moment in de geschiedenis leven. Problemen zijn een constante in een universum met complexe levensvormen, maar ze zijn oplosbaar. "Natuurlijk ben ik tegen utopisme. Vooruitgang komt alleen door geleidelijke, voorlopige verbeteringen. Ik denk dat de wereld nooit perfect zal zijn, zelfs niet wanneer alles wat we vandaag als problematisch beschouwen, is geëlimineerd. We zullen altijd aan het begin van de oneindigheid staan. Nooit tevreden." Verbonden met het idee dat er zoiets als een probleemloze staat niet bestaat. Er zijn ook geen perfecte oplossingen die al onze problemen voor altijd zullen elimineren. Vooruitgang is incrementeel. Dit is een waardevolle kijk omdat we vaak het perfecte laten zijn de vijand van het goede. Ik maak me veel meer zorgen over een nederlaagmentaliteit dan over de complexe problemen waarmee we momenteel worden geconfronteerd. Denken dat er geen toekomst is en dat mensen het niet waard zijn om voor te vechten, is een zelfvervullende profetie, omdat het cynisme en apathie bevordert.