Deze dagen zeg ik niet veel, ik omarm je alleen, stemloos. Elk woord dat ik ooit heb uitgesproken is ergens daarbuiten in de ether, hulpeloos. Mijn mond voelt vreemd wanneer ik spreek, gedachteloos. Ik denk wat ik bedoel is, ik zou liever niet meer uitleggen. De wereld is zo'n rommel. Alles wat logisch is wondt zich om je torso, wijn- achtig, serpentine, omhoog klimmend voor het uitzicht. Jij, stug, stoïcijns, die alles heeft doorstaan, wordt elke storm groter, groeit breder en gezegender. Verweven, ons kleine ecosysteem gedijt op diepe intuïtie, draadloos. Je hoeft niets te verwoorden. Je hoeft hier niets te vertalen in deze privéwildernis. Houd gewoon de lucht voor me omhoog. Houd me gewoon vast. Gewoon omdat we het liefde noemen betekent niet het is geen overlevingsinstinct. Altijd groen. Eindeloos.