De ware vrouw herinnert hem op zijn hoogste punt en houdt dat voor altijd als de standaard voor hem - de perceptie van hem, nooit hem als minder dan dat zien, waardoor zijn belichaming ervan wordt versterkt. Zij gebruikt haar vrouwelijke capaciteit om rationele grenzen te overstijgen om de puurste liefde die een vrouw kan kennen uit te drukken, zelfs groter dan die van moederlijke liefde - dat is - ware toewijding - een schoonheid die rationaliteit haar zou ontnemen en zou beroven. De mindere vrouw verwacht dat hij die staat - zijn piek - helemaal zelf behoudt, en internaliseert dit niet als zijn setpoint of zijn ware zelf, maar herschrijft in plaats daarvan voortdurend haar perceptie van hem op basis van zijn huidige prestaties - het is fragiel, niet duurzaam - en dus wanneer hij in zijn menselijkheid onvermijdelijk struikelt, zegt zij "hij heeft gefaald" omdat hij haar ontzag niet heeft behouden - maar dat ontzag, in welke beperkte capaciteit het ook ooit aanwezig was, was oppervlakkig, omdat het niet geworteld was in ware geloof - in zielgebonden toewijding. Ware toewijding vervaagt niet, het is onoverwinnelijk, onvermoeibaar - onvoorwaardelijk. Heb je ooit de tranen gezien van een rouwende weduwe die weigert opnieuw te trouwen nadat haar ware man tragisch is achtergelaten, en nooit een kans mist om over zijn grootheid te spreken tegen iedereen die naar haar wil luisteren? Daar spreek ik over. Een man die toewijding kan inspireren, wordt geen slaaf ervan, tenzij zij ook een slaaf ervan is - dat wil zeggen, het is niet alleen zijn verlangen en verantwoordelijkheid om eraan te voldoen, maar ook de hare om het uit te drukken - het is een lus van wederkerigheid, zie je? Die lus doorbreken betekent dan niet zeggen "je hebt gefaald" maar in waarheid "we hebben gefaald" - wat betekent dat zij ofwel is gestopt met geloven in hem (wat niet mogelijk zou moeten zijn als haar liefde puur is) of hij is gestopt met proberen (wat niet mogelijk zou moeten zijn als hij haar liefde voelt) - dus hoe is dat mogelijk? Omdat je een imitatie had, geen manifestatie, en zoals alle benaderingen - ze zijn fragiel, niet gebouwd om te blijven.