Drzewo najbardziej przypomina drzewo, gdy zrzuca liście, a człowiek najbardziej przypomina człowieka, gdy się zatrzymuje. W tej erze, w której nawet oddychanie musi być przyspieszone, musimy nauczyć się osiadać. Musisz dać sobie czas, nie bądź niecierpliwy, idź krok po kroku, dzień po dniu, nie martw się, że nie rośniesz. Ziemia również potrzebuje sezonu na uprawę, musisz skupić się na doskonaleniu, pozbyć się rozproszeń, nie dążyć do rzeczy niemożliwych i nie rezygnować zbyt łatwo. Wierz w spokój, który przychodzi z doświadczeniem, to wszystko jest wynikiem długotrwałego gromadzenia. Dlatego ciesz się swoim sezonem opadania liści, daj sobie prawo do śniegu, tak jak traktujesz drzewo, które zimuje, nie bój się cichego pokrycia i nie spiesz się z porankiem. Każdy opadający płatek śniegu cicho odżywia i głęboko zakorzenia, a każdy bezgłośny rozkwit w ciemności gromadzi siłę na następne wyjście ku słońcu.