ik realiseerde me net waarom sommige van de kasseien steegjes in Melbourne me zo'n viscerale gevoel geven...

Als kind nam mijn grootvader me mee naar de plek waar hij was opgegroeid - een klein huisje midden in Ierland dat al honderden jaren in onze familie was. Om er te komen, moest je een laan afgaan, dicht begroeid met bomen en struiken - de “bóithrín”, of boreen in het geangeliseerde Iers. Het was alsof ik in een Tim Burton-film was, die laan was een tijdstunnel naar mijn verleden - we gingen wat turf uit de moeras halen en maakten toast boven het open vuur, letterlijk zittend in de enorme haard. Het is fijn om nog steeds terug in de tijd te kunnen gaan, ook al ben ik een halve wereld verwijderd van mijn spirituele thuis.