Ik heb er goed over nagedacht waarom anderen altijd zeggen dat ik geen enkele empathie heb. Vroeger was ik altijd in de war, ik dacht dat ik heel aardig was, ik zou niemand pijn doen, en afgezien van de mensen die ik gericht help, heb ik tientallen duizenden gedoneerd aan goede doelen. Waarom zeggen ze allemaal dat ik geen empathie heb? Nu begrijp ik waarschijnlijk het verschil tussen empathie en vriendelijkheid. Als de ander in mijn perceptie een tragische situatie heeft, voel ik veel medelijden, bijvoorbeeld iemand die in een afgelegen berggebied leeft en het heel moeilijk heeft. Ik denk dat geografie en omgeving zijn groei hebben beperkt. Bijvoorbeeld, als iemand ziek is, vind ik dat onvermijdelijk, dus wil ik hen helpen. Maar in situaties die buiten mijn perceptie liggen, vooral als ze me herhaaldelijk zijn verteld, voel ik helemaal geen medelijden. Ik heb tegen mijn familie en mijn ex-vriendin gezegd: raak niet betrokken bij financiën, doe geen enkele investering, het geld dat ik jullie geef, gebruik het gewoon op. Uiteindelijk gingen ze toch achter mijn rug om investeren/lenen aan anderen, en werden ze bedrogen. Toen ze me dat vertelden, kon ik hun gevoelens helemaal niet begrijpen, en vroeg ik hen heel streng waarom ze niet naar me hadden geluisterd. Uiteindelijk werden ze nog verdrietiger. Omdat ik altijd naar binnen kijk, ik zal mijn slechte dingen uitspreken, maar ik hou er niet van als anderen me troosten, ik wil gewoon mijn tekortkomingen analyseren om mezelf te verbeteren. Ik heb altijd gezegd dat ik geen rechten zal claimen als ik verlies/bedrogen word, en ik zal niemand de schuld geven; het resultaat is altijd mijn eigen keuze.