Net als elk kind dat opgroeide in de jaren '90, was Hulk Hogan mijn held. Het is moeilijk om het aantal geweldige herinneringen te tellen die we allemaal hebben: van het neerslaan van Andre (voor mijn tijd, maar iconisch en waarschijnlijk maakte het WrestleMania tot wat het nu is) tot de derde man voor nWO, tot het feit dat heel Toronto voor hem juichte en The Rock uitjoeg, en nog veel meer. Pro wrestling zou niet zijn wat het nu is zonder de Hulkster. Ik heb hem een keer ontmoet, ongeveer een decennium geleden, en hoewel hij het vast een miljoen keer heeft gehoord, zei hij dat hij mijn versie van "Whatchoo gonna do brother..." geweldig vond en dat maakte mijn dag. Meer dan wat dan ook, vertegenwoordigde hij een heroïsch ideaal van Amerika, eentje die verder ging dan alleen maar je gebeden zeggen en je vitamines innemen.