Jak każde dziecko dorastające w latach 90., Hulk Hogan był moim bohaterem. Trudno zliczyć wszystkie niesamowite wspomnienia, które wszyscy mamy: od rzucania Andre (przed moim czasem, ale ikoniczne i bez wątpienia uczyniło WrestleManię tym, czym jest) po bycie trzecim członkiem nWO, po to, jak cała Toronto kibicowała mu i wygwizdywała The Rocka, i wiele więcej. Wrestling nie byłby tym, czym jest dzisiaj, bez Hulkstera. Miałem okazję spotkać go raz około dekadę temu i chociaż musiał to słyszeć milion razy, powiedział, że podoba mu się moja wersja „Whatchoo gonna do brother...”, co sprawiło, że mój dzień stał się lepszy. Przede wszystkim reprezentował heroiczny ideał Ameryki, który wykraczał poza modlenie się i jedzenie witamin.