Er gaat iets diepers schuil achter de ecosysteempush van @Mira_Network. Ze leggen stilletjes de blauwdruk voor een full-stack, trust-first AI-economie, van ruwe rekencapaciteit tot geverifieerde besluitvorming. We hebben het altijd over AI die on-chain gaat, maar wat betekent dat eigenlijk? Het betekent het bouwen van een infrastructuurstack waarin elke laag verificatie ingebakken is, van het model tot het geheugen, van de output tot de actie. En de partners van Mira verankeren elk een ander deel van die stack: – Rekencapaciteit liquiditeit (GAIB) – zk-bewezen outputs (Lagrange) – Gedistribueerde inferentie (GaiaNet) – On-chain geheugen (Storacha) – Agent-naar-agent redenering (Think Agents, Autonome) – RWA-fintech logica (Plume, Mantis) – Uitvoeringspijpen (Kernel, Monad) Het is een gedistribueerd besturingssysteem voor geverifieerde intelligentie en Mira is de trustkernel in het midden, die beslist welke claims waar zijn voordat ze downstream worden verspreid. Het is middleware. Onzichtbare rails voor een AI-native wereld. En zodra deze stack verhardt, zullen de meeste apps zelfs niet beseffen dat ze via #Mira routeren. Maar dat zullen ze. Omdat alles wat zonder verificatie is gebouwd, of het nu een handelsagent, een medische assistent of een yield-strategie is, uiteindelijk zal falen in productie. Het hallucinatieprobleem is niet alleen een UX-bug. Het is een structurele blokkade voor autonomie. En Mira lost het niet alleen op, ze federeren het. Elke nieuwe partner verstevigt de cirkel rond wat trustless AI daadwerkelijk kan zijn. Mira speelt het lange spel.