Laat me je iets vertellen dat me net is overkomen. Ik ontving het hartverscheurende nieuws dat mijn neef gewond was — de enige zoon in zijn gezin, nadat zijn vader was overleden. Hij ging naar de plek waar Amerikaanse hulp werd verdeeld, in de hoop iets mee te nemen om zijn hongerige familie te voeden. Elke keer als hij dacht eraan te gaan, smeekte zijn moeder hem om niet te gaan — bang dat er iets met hem zou gebeuren. Hij is alles wat ze nog heeft. Maar de honger verscheurde hun lichamen, dreigend om de hele familie te doden. Dus deze keer vertrok hij zonder het haar te vertellen. Hij kon het niet langer aanzien dat zijn familie verhongerde. Toen hij aankwam, wachtte hij urenlang onder de brandende zon, hopend dat de hulpvoertuigen zouden komen. Eindelijk kwamen ze aan. Hij haastte zich naar de plek waar het voedsel werd verdeeld. Hij begon wat voedsel in een tas te verzamelen, iets kleins genoeg om over lange afstanden te dragen. En toen — uit het niets — openden vliegtuigen het vuur op de menigte. Een zware, directe regen van kogels. Hij werd neergeschoten — in zijn oog en in zijn been. Hij viel in elkaar, bloed stroomde uit zijn wonden, alles wat hij voor zijn familie had verzameld achtergelaten. Een groep mensen bracht hem naar het ziekenhuis, waar hij noodbehandeling kreeg. Nadat zijn toestand was gestabiliseerd, werd hij weer naar huis gebracht. Zijn moeder zag hem en viel onmiddellijk flauw van angst en schok. Toen ze weer bij bewustzijn kwam, hield ze zijn hand vast, snikkend en herhaalde steeds: "Ik heb je gezegd dat je niet moest gaan... we hebben geen voedsel nodig... waarom ging je?" Ze zei het keer op keer, gebroken van verdriet. En hij antwoordde, door de tranen heen: "Mam... we zouden sterven van de honger als ik niet ging..." Toen brak hij volledig, huilend van pijn en verdriet, en zei: "Oh God... dit was de eerste keer dat ik naar buiten ging om mijn familie te redden... waarom is dit mij overkomen?" Nu ligt hij op bed — verdrietig, boos, niet in staat om te bewegen. Hij heeft iemand nodig om hem te voeden. Iemand om hem te behandelen. Hij ging naar buiten om zijn familie van de honger te redden, Nu is hij degene die wacht om gered te worden. Stel je de pijn voor. De hulpeloosheid. De agonische toestand waarin hij zich bevindt. We worden op de meest vreselijke, onmenselijke manieren gemarteld — één na de ander. Verdomme deze wereld... een wereld die zo wreed is geworden, dat het niet te beschrijven is.💔