Niet zo lang geleden had ik een echt gesprek met Charlie Kirk. We waren het niet over alles eens, maar hij luisterde, hij daagde uit, en ik respecteerde hem om zijn bereidheid om in dialoog te gaan. Nu kan ik niet stoppen met denken aan zijn vrouw, zijn kinderen, zijn familie die van de ene op de andere dag is verwoest. Over de studenten die nooit zullen vergeten wat er gisteren is gebeurd. We zien haat jonge mensen voor onze ogen radicaliseren. Als we het niet frontaal bestrijden, zullen er meer families gebroken worden, net als de zijne.