Kapitalizm odniósł tak wielki sukces w zwalczaniu ubóstwa, głodu i trudności, że dał początek pokoleniu całkowicie oderwanemu od rzeczywistości produkcji, handlu i wysiłku. Dorastali w komforcie, otoczeni obfitością, a zamiast wdzięczności, odpowiadają żalem, jakby bogactwo było naturalnym stanem rzeczy, a kapitalizm tylko przeszkadzał w osiągnięciu jeszcze większej obfitości. W każdej innej epoce ci ludzie byliby zmuszeni skonfrontować się z konsekwencjami swoich złudzeń. Ale kapitalizm, w swojej genialności, stworzył tak ogromny nadmiar, że nawet najbardziej bezużyteczni ideolodzy mogą dobrze jeść, długo żyć i tweetować swoją nienawiść do rynków z urządzeń stworzonych przez wolne przedsiębiorstwo. To zepsute dziecko gryzie rękę, która je karmi, nie z głodu, ale dlatego, że było zbyt dobrze karmione przez zbyt długi czas. Nienawidzą kapitalizmu nie dlatego, że zawiódł, ale dlatego, że odniósł tak wielki sukces, że ochronił ich przed koniecznością dorastania.