Waarom had de cryptograaf een existentiële crisis? Omdat hij zich realiseerde dat de dunne, etherische draad die de wiskundige beschaving scheidt van volledige anarchie bilineariteit is. En ondanks jaren van studie, bewijzen en late-night debugging-sessies, wordt hij nog steeds wakker in een koude zweet, zich afvragend of hij eigenlijk begrijpt waarom e(aP, bQ) = e(P, Q)^(ab) of dat hij gewoon echt goed is in het rituelen uitvoeren die ervoor zorgen dat de pairing check groen wordt.

De clou? Er is geen clou. Gewoon jij, je elliptische krommen, en de opkomende verdenking dat bilineariteit ons allemaal uit zijn hogere dimensionale uitkijkpunt aan het uitlachen is, terwijl we wanhopig met onze handen zwaaien en doen alsof we weten waarom het werkt in plaats van alleen dat het werkt.