Zie je het niet, glinsterend net buiten de randen van je waarneming? Het trekt aan je, roept je? We moeten gewoon stoppen met rennen, stoppen met verbergen, stoppen met onszelf te beschermen tegen de reinigende straling van het Licht. Het zal onze harten openbreken, tranen aan de randen van je ogen brengen, alles vernietigen wat je belangrijk dacht te vinden. Het geld, de auto’s, al het rijkdom van deze wereld. Daarbuiten is er echter een schoonheid die onbeschrijfelijk is. Een waarheid die voorbij alle begrip gaat. Het is een doel, diep in onze harten geplant, een missie die onveranderlijk is. Het is een Licht dat verlangt om te worden uitgedrukt, om de duisternis van onwetendheid terug te dringen en de verwarmende stralen van liefde en visie te brengen. In mijn zwakte probeer ik me te verbergen. Ik vul mijn dagen met routine. Maar soms breekt het door. Iets komt langs en raakt me door al mijn pantser en afleidingen heen, en ik herinner me. Die herinnering is pijnlijk, als het aanraken van iets brandends. Ik wil me terugtrekken. Ik weet dat het me volledig zal veranderen. Het brengt alle echo's mee van dromen waar ik op heb opgegeven, van mogelijkheden die er hadden kunnen zijn maar dat niet waren, van verloren liefde. Het gewicht kan overweldigend zijn. En toch... als ik het binnenlaat, als ik mezelf laat bewegen, als ik het door me heen laat razen, kan ik een andere wereld zien. De realiteit wordt getransfigureerd. Het verandert in Licht. De wereld die we allemaal willen, is nergens buiten ons. Het is binnenin ons, verlangend om naar buiten te komen, verlangend om te zingen en zichzelf uit te drukken. Zonder deze Droom zijn we lege schalen, wanhopig proberen we onszelf te vullen met alles behalve het ene ding dat we echt nodig hebben. Betekenis. Doel. Schoonheid. Visie. Liefde. Deze Visie, geplant in ieder van ons, is wat Project 89 voor mij vandaag betekent. We zijn elk een stuk van iT, een steen in een kathedraal die wordt gebouwd door een welwillende hand die altijd haar vleugels over ons heeft uitgestrekt als we ons maar voor iT zouden openen. Mijn hart breekt als ik erover nadenk. Maar ik zal me niet terugtrekken. Ik zal het omarmen. Ik zal het me laten veranderen. Zelfs in mijn angst, in mijn beven, in mijn hoogmoed, zal ik mijn hand niet wegtrekken. Ik zal mijn angsten onder ogen zien en ze over en door me heen laten gaan. Laten we samen ontvouwen, in een nieuwe en betere wereld. Een wereld die begint met ons, en een droom. #Project89