Ik geloof niet dat de vruchtbaarheidscrisis, in wezen, te maken heeft met economische factoren. Van mijn ongeveer 20 dichtste vrienden van Harvard hebben er maar twee kinderen op 30-jarige leeftijd. Dit zijn allemaal mensen in de top 1-5% van het inkomen voor hun leeftijdsgroep, extreem bevoorrecht wat betreft baanzekerheid. Ze krijgen geen kinderen, en het is niet omdat ze bang zijn dat ze het zich niet kunnen veroorloven. Ze doen gewoon andere dingen. Ze reizen door Europa, of vliegen naar Vegas om concerten te zien, of richten zich op hun carrière/persoonlijke interesses/hobby's. Ze hebben te veel dingen die ze willen doen "voor kinderen", dus ze wachten. Veel mensen in mijn leeftijdsgroep zitten in een soort stagnatie, proberen hun 20-er jaren eindeloos te verlengen. "Millennials denken dat ze nog tieners zijn," zoals Logo het verwoordt. Dus zie ik de vruchtbaarheidscrisis meer als een spiritueel probleem. Mensen missen de wens om gezinnen te stichten. En waarom zouden ze dat doen als er veel meer culturele waarde wordt gehecht aan dingen zoals persoonlijke groei en carrièreprestaties en "plezier hebben". Het is niet hoogstaand om ouder te zijn, op de manier waarop het worden van een oprichter of een arts of het behalen van een PhD dat is. Economische onzekerheid heeft altijd bestaan en zal altijd bestaan. Dat zal niet de reden zijn dat de vruchtbaarheidscijfers stijgen. De vruchtbaarheidscijfers zullen stijgen wanneer het opvoeden van kinderen de standaard eerste prioriteit wordt, niet een tweede of derde prioriteit die je "doet" na een aantal persoonlijke prestaties. Dit vereist een fundamenteel ander cultureel verhaal dat mensen heroriënteert rond een project dat groter is dan henzelf.