Nie wierzę, że kryzys płodności jest w swojej istocie związany z czynnikami ekonomicznymi. Spośród moich około 20 najbliższych przyjaciół z Harvardu, tylko dwóch z nas ma dzieci w wieku 30 lat. To wszystko osoby w top 1-5% dochodów w swojej grupie wiekowej, niezwykle uprzywilejowane pod względem bezpieczeństwa pracy. Nie mają dzieci, i to nie dlatego, że obawiają się, że ich na nie nie stać. Po prostu robią inne rzeczy. Podróżują po Europie, lecą do Las Vegas na koncerty, lub koncentrują się na swoich karierach/zainteresowaniach/hobby. Mają zbyt wiele do zrobienia „przed dziećmi”, więc czekają. Wielu ludzi w mojej grupie rówieśniczej utknęło w pewnym rodzaju stagnacji, próbując nieskończoność wydłużyć swoje dwudziestolecie. „Millenialsi myślą, że wciąż są nastolatkami”, jak to ujął Logo. Dlatego postrzegam kryzys płodności jako bardziej duchowy problem. Ludzie nie mają pragnienia zakładania rodzin. A dlaczego mieliby, skoro znacznie większy ciężar kulturowy kładzie się na takie rzeczy jak osobisty rozwój, osiągnięcia zawodowe i „dobrą zabawę”. Bycie rodzicem nie jest wysokim statusem, w taki sposób, w jaki bycie założycielem, lekarzem czy zdobycie doktoratu jest. Niepewność ekonomiczna zawsze istniała i zawsze będzie istnieć. To nie to podniesie wskaźniki płodności. Wskaźniki płodności wzrosną, gdy wychowanie dzieci stanie się domyślnym pierwszym priorytetem, a nie drugim czy trzecim priorytetem, do którego „przechodzi się” po wielu osobistych osiągnięciach. Wymaga to fundamentalnie innej narracji kulturowej, która przekształca ludzi wokół projektu, który jest większy niż oni sami.