Enkele onaangename opmerkingen over het vakgebied van de economie die ik onlangs in een groepschat heb geschreven:

Dit jaar heb ik veel nagedacht over hoe de westerse wereld zo dysfunctioneel is geworden. Hier is mijn ruwe, beste gokverhaal: 1. De Tweede Wereldoorlog leidde tot een sterke taboe tegen etnonationalisme. Hoewel dit taboe aanvankelijk misschien waardevol was, heeft het in de loop der tijd ook discussies over raciale verschillen, nationalisme en zelfs IQ zelf besmet, tot het punt waarop zelfs waarheden die volkomen voor de hand liggend leken voor mensen uit het tijdperk van de Tweede Wereldoorlog ook taboe werden. Er is geen mechanisme voor latere generaties om gemeenschappelijke kennis te creëren dat bepaalde feiten waar zijn maar nuttig taboe—ze gedragen zich gewoon alsof deze feiten onwaar zijn, wat leidt tot willekeurig slechte beleidsmaatregelen (bijv. het doden van meritocratische aanwervingsprocessen zoals IQ-tests). 2. Deze taboes zouden echter geleidelijk aan kracht hebben verloren als het westen (en de VS in het bijzonder) een onpartijdige rechtsstaat en constitutionele vrijheden had behouden. In plaats daarvan stelde de politicisering van de bureaucratie en de rechterlijke macht hen in staat zich te verspreiden. Dit werd mogelijk gemaakt door de "manageriële revolutie" waarbij de overheid bureaucratie enorm in omvang en macht toenam. Dit was deels een rechtvaardige reactie op de toenemende complexiteit van de wereld (en verschillende soorten incompetentie en nepotisme binnen overheden), maar in de praktijk creëerde het een klasse van manageriële elites die hun intellectuele verdienste beschouwden als een vergunning om hun ideologie op de mensen die ze bestuurden op te leggen. Deze klasse verwerft status door toewijding aan luxe overtuigingen te signaleren. Aangezien absurdere overtuigingen duurder zijn om te faken, is de resulterende ideologie actief pervers (d.w.z. ondersteunt wat het minst in lijn is met hun verklaarde kernwaarden, zoals Hamas). 3. Op ideologisch niveau werd de manageriële revolutie gefaciliteerd door een soort utilitaristische geest waarbij technocratische expertise als belangrijker werd beschouwd voor bestuurders dan deugd of trouw aan de bevolking. Dit kan een reactie zijn geweest op het verlies van vertrouwen in traditionele elites na de Eerste Wereldoorlog. Het verlichte liberale perspectief wilde een fictie van gelijkheid behouden, waarbij bestuurders gewoon een baan deden zoals elke andere, in plaats van de zware privileges en verantwoordelijkheden op zich te nemen die gepaard gaan met (gezonde) hiërarchische relaties. 4. Op economisch niveau leidden de wereldoorlogen tot centralisatie van staatsmacht over valuta en de afschaffing van de goudstandaard. Hoewel overheden in eerste instantie probeerden de fictie te behouden dat fiatvaluta's relevant vergelijkbaar waren met goudgedekte valuta's, was er opnieuw geen mechanisme voor latere generaties om gemeenschappelijke kennis te creëren van wat er daadwerkelijk was gedaan en waarom. Het zwarte gat van de westerse staatsschuld die nooit zal worden terugbetaald, creëert vervormingen in de economie, waar weinige economen daadwerkelijk mee worstelen omdat ze emotioneel vastbesloten zijn om westerse overheden te beschouwen als "te groot om te falen". 5. Dit alles heeft geleidelijk de sterke, deels aangeboren zin voor deugd (en respect voor deugdzame mensen) die vroeger gebruikelijk was, erodeert. Deugd kan worden gezien als een zelfreplicerende memeplex die ethisch gedrag bij anderen stimuleert—bijv. mensen met hoge integriteit zullen anderen belonen voor het tonen van integriteit. Dit is anders dan altruïsme, dat anderen beloont ongeacht hun deugd. Inderdaad, het staat vaak in directe tegenstelling tot altruïsme, aangezien altruïsten onevenredig de minst deugdzame mensen bevoordelen (omdat ze slechter af zijn). Aangezien consequentialisten denken dat moraliteit in wezen over altruïsme gaat, ondermijnt veel morele filosofie actief ethiek. Dat doet de moderne economie ook, door de veronderstelling te smokkelen dat nutfuncties egoïstische voorkeuren vertegenwoordigen. 6. Dit alles gebeurt tegen de achtergrond van snelle technologische vooruitgang, die zeer ongelijke controlemechanismen faciliteert (bijv. een handvol mensen die wereldwijde nieuwsfeeds of AI-waarden beheersen). Het slechte nieuws is dat dit ideologieën in staat stelt zich te verspreiden, zelfs wanneer ze pervers en intern dysfunctioneel zijn. Het goede nieuws is dat het oprechte waarheidszoekende en deugdzame samenwerking steeds meer hoge hefboomwerking biedt.