Ik maak me zorgen dat de focus van de AI-veiligheidsgemeenschap op korte tijdlijnen ervoor zorgt dat ze in een contraproductieve schaarste-mentaliteit opereert. Ik geef de voorkeur aan een portefeuillebenadering waarbij individuen zich in verhouding tot hun emotionele veerkracht richten op meer of minder urgente scenario's.

Ik zeg niet dat je je *geloven* over mogelijke toekomsten moet veranderen, alleen dat je moet veranderen welke subset van mogelijke toekomsten je probeert te verbeteren. Je richten op scenario's met een korte tijdlijn is als een eerste hulpverlener zijn. De meeste mensen zijn daar temperamentvol niet voor geschikt.

Concreet lijkt de focus op korte tijdlijnen te leiden tot een onderinvestering in fundamenteel onderzoek, een "elke regulering is goed" mentaliteit (bijv. mensen die zeggen dat SB-1047 de "laatste kans" was voor regulering op korte tijdlijnen), tribalism/paranoia (zie de coup in de openai raad) etc.

Persoonlijk richt ik me op onderzoek en plannen waarvan ik verwacht dat ze vooral over 10+ jaar vruchten afwerpen, deels vanwege mijn empirische overtuigingen, maar vooral omdat ik een hekel heb aan het bedenken van hacky oplossingen onder tijdsdruk.

Andere voorbeelden: het Situational Awareness-rapport van @leopoldasch had een zeer schaarste mindset (maar dat hij nu een hedgefonds runt, is dat niet). Veel mensen, waaronder ikzelf, zijn te lang bij OpenAI gebleven uit een schaarste mindset. Algemeen gezegd is "*iets* moet gedaan worden" een zeer dubbelzinnig zwaard.