Ik schreef over Puff Daddy uit de jaren '90, een schokkend nieuw, inspirerend en aspiratief figuur die mijn tienervrienden en mij een visie op autonomie en zelfvernieuwing bood waar we ons volledig mee konden identificeren. Hij was een voorbeeld van toegang tot het goede leven van de Amerikaanse mainstream in termen die we daadwerkelijk konden begrijpen. Nu gediskrediteerd en volledig in diskrediet gebracht, symboliseerde hij toen iets heel anders - de vrije zwarte man die eigenlijk gewoon een andere iteratie is van de all-American dream, een echte Great Gatsby.