Mijn oom is net overleden. Hij is de eerste van de broers en zussen van mijn moeder die gaat. Ik heb nog steeds moeite om met de dood om te gaan. Ik heb hem al jaren niet gezien. Toch heb ik het gevoel dat ik iets zou moeten voelen. Maar het blijft onbekend, altijd één persoon verwijderd. Ik dacht vroeger dat dat betekende dat ik geen rouw kende. Maar misschien is dat niet waar. Wat is rouw, als het niet liefde is zonder bestemming? Liefde voor iemand, of voor wat had kunnen zijn; of het nu echt is, of alleen maar verbeeld. Ik vraag me af hoe mijn moeder zich voelt. Ik weet niet waarom ik aarzelt om te bellen.