Mój wujek właśnie zmarł. Jest pierwszym z rodzeństwa mojej mamy, który odszedł. Wciąż zmagam się z obliczem śmierci. Nie widziałem go od lat. Mimo to czuję, że powinienem coś czuć. A jednak pozostaje to obce, zawsze z jedną osobą na dystans. Kiedyś myślałem, że to oznacza, że nie znam żalu. Ale może to nieprawda. Czym jest żal, jeśli nie miłością, która nie ma dokąd pójść? Miłością do kogoś lub do tego, co mogłoby być; czy to prawdziwe, czy tylko wyobrażone. Zastanawiam się, jak czuje się moja mama. Nie wiem, dlaczego waham się, by zadzwonić.