Centraal in de ramp van de GDPR en de Online Safety Act staat het idee in het internationaal recht dat de loutere beschikbaarheid van een online dienst in een land voldoende is om die dienst juridisch aan dat land te koppelen. Voor zover ik kan zien, is de VS begonnen met die extraterritorialiteit. Het gaat nooit alleen om inhoud; beide wetten zijn vermomde belastingen op wereldwijde inkomsten, wat een bron van extraterritoriale belasting creëert. Het kernprobleem is "toegankelijkheid in een land = onderworpen aan de wetten van dat land" — hoewel ik vrees dat ze binnenkort zelfs niet meer de moeite zullen nemen om die minimale standaard te hanteren. Dit stimuleert preventieve blokkering van gebruikers, vooral uit risicovolle rechtsgebieden met vage of agressieve wetten. Het nettoresultaat: het open internet wordt gebalkaniseerd door zelfcensuur en geo-restrictie bij default. Als overheden de toegang van hun burgers tot het internet willen reguleren, laat ze dan firewalls oprichten. Het is slecht, maar in ieder geval is het openlijk, en veel beter dan de situatie die wordt gecreëerd waarin iedereen die een website beheert, *bij default* elk land moet blokkeren waar het geen kostbare juridische analyse heeft uitgevoerd.